سئو ، بهینه سازی سایت بهینه سازی سایت

سئو ، چرا وبسایت من به SEO نیاز دارد؟

اکثر ترافیک وب سایت توسط موتورهای جستجو گوگل، بینگ و یاهو هدایت می شود. اگر چه رسانه های اجتماعی و سایر انواع سایت ها هم میتوانند ترافیک برای سایت شما ایجاد کنند، موتورهای جستجو، روش اصلی برای هدایت ترافیک برای اکثر کاربران اینترنت هستند. این درست است که آیا سایت شما محتوا، خدمات، محصولات، اطلاعات و یا هر چیز دیگری را فراهم می کند.

جستجوهای جستجو - کلماتی که کاربران در جعبه جستجو تایپ می کنند، ارزش فوق العاده ای دارند. تجربه نشان داده است که ترافیک موتور جستجو می تواند موفق شود (یا شکستن) یک سازمان باشد. ترافیک هدفمند به یک وب سایت می تواند تبلیغات، درآمد و مواجهه را مانند هیچ کانال بازاریابی ارائه دهد. سرمایه گذاری در جستجوگرها می تواند در مقایسه با سایر انواع بازاریابی و ارتقاء میزان بازدهی استثنایی داشته باشد.
چرا موتورهای جستجو نمیتوانند سایت من بدون SEO را تشخیص دهند؟

موتورهای جستجو هوشمند هستند، اما هنوز هم نیاز به کمک دارند. موتورهای اصلی همواره تلاش می کنند تا تکنولوژی خود را برای ردیابی وب عمیق تر و نتایج بهتر را برای کاربران به ارمغان بیاورند. با این حال، محدودیتی برای موتورهای جستجو وجود دارد. در حالی که SEO مناسب می تواند هزاران نفر از بازدید کنندگان شما را افزایش دهد و توجه بیشتری را به خود جلب کند، حرکت اشتباه می تواند سایت شما را در نتایج جستجوی خود پنهان و یا دفن کند، در حالی که دید کم است.

علاوه بر ایجاد محتوای در دسترس برای موتورهای جستجو، SEO همچنین به ارتقاء رتبه بندی کمک می کند تا محتوا در آنجا قرار گیرد که جستجوگران آن را راحت تر پیدا کنند. اینترنت در حال تبدیل شدن به طور فزاینده ای رقابتی است، و آن دسته از شرکت هایی که انجام جستجوگرها را در نظر می گیرند، در بازدید کنندگان و مشتریان مورد نظر است.
آیا می توانم SEO را برای خودم انجام دهم؟
دنیای جستجوگرها پیچیده است، اما اکثر مردم به آسانی می توانند اصول اولیه را درک کنند. حتی مقدار کمی از دانش می تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند. آموزش سئو و آموزش رایگان SEO به طور گسترده در وب در دسترس است، از جمله در راهنماهای این چنین است. این کار را با یک تمرین کوچک ترکیب کنید و به خوبی خود را برای تبدیل شدن به یک گور می کنید.

با توجه به تعهد وقت خود، تمایل شما برای یادگیری و پیچیدگی وب سایت شما، ممکن است تصمیم بگیرید که شما نیاز به سئوکار متخصص سئو ( سئو در تهران ) برای رسیدگی به امور را برای شما دارید. شرکت هایی که SEO را انجام می دهند ممکن است متفاوت باشند برخی تمرکز متفاوتی دارند، در حالی که دیگران یک رویکرد گسترده تر و عمومی تر دارند.

در هر صورت، خوب است که درک مفاهیم اصلی را داشته باشیم.
چقدر باید این مقاله را بخوانم؟

اگر در مورد بهبود ترافیک جستجو جدی هستید و با جستجوگرها آشنا نیستید، توصیه می کنیم این راهنمای را به جلو بروید. ما تلاش کرده ایم تا آن را به عنوان مختصر و آسان درک کنیم. یک PDF نسخه قابل چاپ برای کسانی که ترجیح می دهند و ده ها تن از منابع مرتبط با آن در سایت های دیگر و صفحاتی است که نیز مورد توجه شما هستند.

هر بخش از این راهنما ( مقالات سئو ) برای درک موثرترین شیوه های بهینه سازی موتورهای جستجو مهم است.

باربیکیو چیست ؟ به طور کلی باربیکیو ( BBQ ، Brbecue ، Barbeque یا Bar-B-Q ) از روش های پخت است که از قرار دارن مواد غذایی ( عمدتا گوشت بر روی حرارت یا آتش ) معمولا در فضای باز ایجاد می شود .

در روش باربیکیو از زغال ، چوب ، اجاق گاز برقی و گازی به عنوان منبع تامین حرارت استفاده می شود .

باربیکیو در لغت به چه معناست ؟
باربیکیو کلمه ای انگلیسی برگرفته از کلمه ی اسپانیایی باربکوئا است . به نوعی داربست یا هیزم که مهاجران مکزیک و کالیفرنیا ، گوشت ، مرغ و ماهی را روی آن کباب می کردند ، باربیکیو گفته می شود . باربیکیو در زبان انگلیسی دارای دو معنای مختلف در قالب اسم و فعل می باشد که در ادامه به آن ها می پردازیم .

معنای باربیکیو در قالب اسم
وعده ای غذایی که در آن گوشت ، مرغ ، ماهی و سایرغذاها در داخل یک قفسه بر روی آتش یا یک وسیله خاص پخته می شود .

معنای باربیکیو در قالب فعل
پختن مواد غذایی و به سیخ کشیدن آنها و پختنشان روی زغال داغ یا میله های برقی را باربیکیو یا کباب کردن سیخی می نامند .

باربیکیو
کباب کردن یک روش پخت و پز و یک سبک غذاست . باربیکیو مجموعه ای است که در آن ، این سبک غذا پخته و سرو می شود .
پختن غذا بر روی آتش حاصل از سوخت چوب ، از زمان انسان های اولیه وجود داشت ؛ به طوری که بشر حیوانات شکاری خود را بر روی آتش کباب و به عنوان غذا استفاده می کرد .
معمولا برای کباب پختن در خارج منزل ، گوشت را روی چوب یا زغال می پزند .
تکنیک های باربیکیو شامل بخار کردن، کباب کردن ، پختن و چاشنی کردن تکنیک اصلی پخت و پز با استفاده از بخار در دماهای پایین و مدت زمان طولانی است .
امروزه بسیاری از افراد به هنگام تفریح و دورهمی های خانوادگی و دوستانه ، با این روش غذا طبخ می کنند . حال ممکن است این دورهمی در فضا ی خانه ( آشپزخانه ، بالکن ، تراس ، حیاط و حیاط خلوت ) یا بیرون از خانه باشد که بسته به محیط آن از کباب پزها و باربیکیو های مختتلف استفاده می شود .
همانطور که ذکر شد ، باربیکیو (کباب پز) انواع مختلفی دارد که کباب پز زغالی ، گازی ، برقی ، ایستاده ، رومیزی ، سنگی و دیواری این انواع را شامل می شوند . در ادامه مطلب به بررسی و مطالعه ویژگی های این انواع ، مزایا و معایب و محیط استفاده از آنها می پردازیم .

کباب پز زغالی
این نوع کباب پز در مکان های تفریحی و مکان هایی که گاز یا برق در دسترس نیستند ، استفاده می شود . البته برخی افراد که علاقه مند به کباب با طعم دودی هستند ، از این کباب پز در خانه های خود نیز استفاده می کنند .

مزایا و معایب
مزایا
از مزایای این کباب پز می توان به ارزان بودن آن اشاره کرد . این نوع کباب پز در مقایسه با انواع دیگر قیمت مناسب تری دارد .

معایب
روشن و خاموش کردن کباب پزهای زغالی وقت گیر است .
از آنجا که این کباب پز ها دود زیادی تولید می کنند ، باعث آلودگی هوا می شوند .
تمیز کردن آن ها و محیط اطرافشان دشوار است .

کباب پز گازی
همانطور که از نامشان پیداست ، از کباب پزهای گازی معمولا در منازل ، خانه ها و مکان هایی استفاده می شود که گاز در دسترس است . این نوع کباب پز دارای انواع مختلف است . برای مثال کباب پز گازی ایستاده را می توان نام برد .

مزایا و معایب
مزایا
روشن و خاموش کردن این کباب پز در مقایسه با کباب پز زغالی بسیار آسان است و زمان گیر نیست .
این دستگاه ها به سرعت داغ و به سرعت سرد می شوند .
آلودگی و دود چندانی ندارند ، بنابرین فضا را آلوده نمی کند و به راحتی می توان آن را تمیز کرد .
از مزیت های دیگر این کباب پز می توان به قابلیت تنظیم درجه حرارت آن اشاره کرد .

معایب
در محیط هایی که گاز در دسترس نباشد ، نمی توان از آن ها استفاده کرد .
این باربیکیو ها به خوبی باربیکیوهای زغالی حرارت را پخش نمی کنند ؛ بنابرین کیفیت کباب های پخته شده در این باربیکیو ، به خوبی باربیکیو زغالی نیست .

کباب پز برقی:
معمولا در رستوران ها ، باغ ها ، سفره خانه ها و ... از این نوع کباب پز ها استفاده می شود . همانطور که از نامشان پیداست ، این کباب پز ها با اتصال به برق کار می کنند .

مزایا
روشن و خاموش شدن آسان ، تمیز شدن سریع و عدم آلودگی از مزایای این باربیکیو ها می باشند .

معایب
معایب این دستگاه ها همانند باربیکیو های گازی می باشد ؛
این کباب پز ها طعم دودی نمی دهند .
گران هستند
در مکان که برق در دسترس نیست نمی توان از آن ها استفاده کرد .

کباب پز ایستاده
کباب پز های ایستاده زیرمجموعه باربیکیوهای برقی و گازی هستند و در منازل ، رستوران ها ، باغ ها ، تالار ها و ... کاربرد بسیاری دارند .

مزایا
ایستاده بودن این کباب پز ها ، باعث می شود که آب گوشت هایی که در طبقات بالا قرار دارند ، بر روی گوشت های طبقه پایین بریزد و آنها را نرم تر کند ، جای کمتری را مزایای کباب پز های برقی و گازی ، مزایای این کباب پز ها را نیز شامل می شود .

معایب
می توان معایب کباب پز های برقی و گازی را در این دسته از کباب پز ها نیز نام برد .

کباب پز های دیواری:
همانطور که از نامشان پیداست ، این کباب پزها متصل به دیوار هستند . جای کمتری را اشغال می کنند و قیمت بالاتری دارند .

کباب پز های رومیزی:
در آشپزخانه ها از آنها بسیار استفاده می شود . این کباب پز ها تقریبا عملکردی همانند فر دارند .
کباب پز های سنگی
بیشتر جنبه دکوری دارند . در رستوران ها ، سفره خانه ها و تالار ها از این باربیکیو ها بیشتر استفاده می شود .
با توجه به توضیحات داده شده ، خرید باربیکیو و یا قیمت باربیکیو باید با توجه به بودجه ، سلیقه و مکانی که در آن مورد استفاده قرار می گیرد ، انجام شود . 

منبع : آریانا فایر

چه رنگ آرایشی به رنگ لباستان می آید؟
هنگام لباس پوشیدن یا آرایش کردن یا رنگ کردن موهایتان رنگها را چگونه انتخاب می‌کنید؟ این نوشتار به شما کمک می‌کند تناسبهای رنگی را بهتر بشناسید تا خوشپوشتر و زیباتر به نظر برسید.

آرایش مخصوص لباس سفید
اگر رنگ لباس شما سفید است، رنگ کرم پودری که انتخاب می کنید باید آن اندازه روشن و سفید نباشد که همرنگ شال یا لباستان شود. اگر رنگ لباس شما سفید است، می توانید از کرم پودر همرنگ صورت (ترجیحا صورتی)، رژ قرمز یا صورتی براق، رژگونه ی صورتی، و سایه ی خاکستری تیره در گوشه ی خارجی چشم و سفید یا نقره ای براق در گوشه ی داخلی چشم استفاده کنید. البته اگر پوست شما خیلی سفید و روشن است از کرم پودری که یک درجه تیره تر از رنگ پوستتان هست استفاده کنید.

آرایش مخصوص رنگ کرم
کرم رنگی است که معمولا با قهوه ای هماهنگ می شود. بنابراین آرایش شما هم باید مایل به رنگ قهوه ای باشد. به همین خاطر از رژ لب قهوه ای، رژ گونه ی قهوه ای ملایم، سایه ی زرد و قهوه ای، زرد برای گوشه های داخلی چشم و قهوه ای برای گوشه های خارجی چشم و کرم پودر رنگ روشن می توانید استفاده کنید.

آرایش مخصوص لباس زرد
اگر رنگ لباس شما زرد است، برای اینکه صورتتان جلوه ی بیشتری داشته باشد،از کرم پودر روشن استفاده کنید. رژ گونه و رژ لب قهوه ای رنگ و سایه ی زرد و قهوه ای، زرد برای گوشه های داخلی چشم و قهوه ای برای گوشه های خارجی چشم، بسیار مناسب می باشد. اگر رنگ لباس شما زرد ملایم است و رنگ صورت شما هم سفید است می توانید از کرم پودر صورتی استفاده کرده، رژلب و رژگونه ی قهوه ای تیره و سایه ی زرد و قهوه ای را نیز به کار ببرید.

نکته مهم: اگر رنگ پوست صورت شما زرد است، از پوشیدن رنگ زرد خودداری کنید، زیرا پوشیدن این رنگ شما را خسته و بیمار نشان می دهد.

آرایش مخصوص لباس آبی
آرایشی برای لباس رنگ آبی به کار می برید هم بنا به تونالیته ی آن متفاوت است. اگر رنگ آبی لباس شما تیره یا سرمه ای است، از کرم پودر روشن تر از رنگ صورت، رژ لب صورتی براق، رژ گونه صورتی یا قرمز کمرنگ و سایه ی آبی کمرنگ استفاده کنید. برای گوشه های چشم می توانید رنگ آبی تیره به کار ببرید.

اگر آبی لباستان کمرنگ یا اصطلاحا آبی آسمانی است، از کرم پودر همرنگ صورت، رژ لب صورتی پر رنگ و براق یا هلویی، رژ گونه صورتی یا قرمز و سایه ی آبی آسمانی در گوشه های داخلی چشم و آبی تیره از وسط پلک تا گوشه های خارجی چشم استفاده کنید.

آرایش مخصوص لباس سبز
آرایش که برای لباس سبز به کار می برید بسته به تونالیته ی سبز لباستان (تندی رنگ سبز که در لباستان هست) فرق می کند. اگر لباس شما سبز تیره یا اصطلاحا سبز لجنی است، کرم پودرتان باید یک درجه روشن تر از رنگ صورت، رژ لب نارنجی روشن یا قهوه ای روشن، رژ گونه ی آجری روشن و سایه سبز کمرنگ باشد، و برای گوشه های چشم هم از سایه یشمی استفاده کنید.

حال اگر رنگ سبز روشن یا اصلاحا سبز چمنی است، از کرم پودر همرنگ صورت، رژ لب قهوه ای، رژ گونه ی آجری کمی تیره و سایه ی سبز پررنگ استفاده کنید.

آرایش مخصوص لباس بنفش
بنفش هم بسته به اینکه پر رنگ باشد یا کمرنگ آرایشی متفاوت دارد. بنفش رنگی خاص هست که در آرایش آن باید دقت زیادی شود اگر رنگ بنفش لباس شما تند است، از کرم پودر روشن تر از رنگ صورت، رژ لب بنفش ملایم و در عین حال براق، رژ گونه ی قهوه ای یا قرمز ملایم و سایه های خاکستری و زیتونی در گوشه ای داخلی چشم و سایه ی بنفش تیره در گوشه های خارجی چشم می توانید استفاده کنید.

اگر رنگ لباس شما بنفش کمرنگ است،از کرم پودر همرنگ صورت، رژ گونه ی قهوه ای روشن یا قرمز کمرنگ، رژ لب بنفش پر رنگ براق و سایه های خاکستری در گوشه های داخلی چشم و سایه ی بنفش ملایم در گوشه های خارجی چشم می توانید استفاده کنید.

آرایش مخصوص لباس صورتی
آرایش رنگ صورتی به نظر راحت ترین آرایش می آید و همین طور هم هست. اگر لباس شما صورتی است از کرم پودر همرنگ صورت یا حتی یک درجه تیره تر، رژ گونه ی صورتی ملایم، رژ لب صورتی براق یا قرمز براق و سایه های خاکستری، آبی تیره یا صورتی استفاده کنید. گوشه های داخلی چشم را رنگ خاکستری یا صورتی ملایم زده و برای گوشه های داخلی از رنگ آبی تیره یا صورتی تیره اسفاده کنید.

آرایش مخصوص لباس قرمز
اگر رنگ لباس شما قرمز است، باید هنگام آرایش کمی دقت و ظرافت به کار ببرید. اگر قرمز تندی به تن کرده اید، از کرم پودر روشن، رژ گونه ی صورتی تند یا قرمز، رژ لب قرمز مات و سایه های خاکستری و قرمز استفاده کنید. از رنگ خاکستری سایه برای وسط پلک بالای چشم تا گوشه های خارجی چشم اسفاده کرده، گوشه های داخلی را رنگ خاکستری ملایم یا نقره ای زده و کمی رنگ قرمز ملایم به قسمت میانی پلک یا قسمت میانی سایه بزنید.

آرایش مخصوص لباس زرشکی
زرشکی رنگی است که معمولا کمی صورت را رنگ پریده و افسرده نشان می دهد. پس برای پیش نیامدن چنین حالتی، آرایش شما باید به سمت رنگ های شاد و زنده و براق برود. بنابراین از کرم پودر یک درجه روشن تر از رنگ پوست خودتان، رژ های صورتی ملایم و براق، رژ گونه قرمز ملایم تا صورتی و سایه های خاکستری صورتی، خاکستری برای گوشه داخلی تا وسط پلک، صورتی از وسط پلک تا گوشه ی خارجی چشم استفاده کنید.

آرایش مخصوص لباس قهوه ای
از آنجا که رنگ قهوه ای خود سایه ای بر روی صورت شما می اندازد، بهترین آرایش که می توانید داشته باشید عبارت است از کرم پودر یک درجه روشن تر از رنگ پوست خودتان، رژ گونه و رژ قهوه ای برای گوشه های خارجی و خط چشم قهوه ای برای روز، خط چشم سیاه برای شب.

آرایش مخصوص لباس مشکی
به این رنگ لباس هر نوع آرایش برازنده است. می توانید از کرم پودر روشن، رژ قرمز یا صورتی مات، رژ گونه صورتی و سایه ی خاکستری تیره در گوشه های خارجی چشم و نقره ای یا خاکستری ملایم در گوشه های داخلی چشم استفاده کنید.

منبع:givatak.com

 کدام لباس چه مدل مو مناسب است؟


هماهنگی آرایش صورت با لباس و همین طور مدل لباس با اندام شما بسیار مهم است. در اینجا می بینید که برای هر لباس باید چه مدل مو را انتخاب کنید.

لباس های شب با یقه باز و موهای بلند
درصورتی که لباس تان از نوع پیراهن های شب با یقه ای باز یا حتی بسته است و شما از خانم های قد بلند با گردن های بلند و باریک هستید بهتر است در صورت داشتن موهای بلند آن ها را سشوار کشیده یا با بیگودی و بابلیس بپیچید و روی شانه ها و اطراف تان بریزید، زیرا با باز گذاشتن آن ها از فاصله انداختن زیاد بین سر و تنه جلوگیری می کنید. به دلیل باز بودن یقه که بلندی گردن بیشتر دیده خواهد شد بهترین مدل مو باز بودن آن است.

اگر لباس تان از نوع پیراهن های شب بلند با یقه ای باز است و شما اندامی توپر و نسبتا چاق با گردنی کوتاه دارید بهتر است موها را کاملا جمع کنید تا برکشیدگی اندام تان بیفزایید.

افراد لاغر کوتاه قد و بسیار ظریف بهتر است با این مدل لباس از مدل موهای نیمه جمع استفاده کنند به طوری که نیمی از موها در بالای سر و کاملا بالا جمع شده و مقداری هم روی شانه ها بریزد تا هم برکشیدگی قد آن ها بیفزاید و هم آن ها را پرتر و درشت تر نشان دهد.

لباس های شب با یقه باز و موهای کوتاه
قانون دیگر در مورد اینکه کدام لباس با کدام مدل مو متناسب است: اگر موهایتان کوتاه است و مدل لباس شب یقه باز می پوشید در صورت داشتن گردن بلند و باریک از گردنبندهای پهنی که دور گردن را می پوشاند یا دستمال های حریر یا ابریشمی رنگی زیبا هماهنگ با لباس استفاده کنید تا علاوه بر متعادل ساختن فاصله ی بین سر و تنه حالت زیباتری به مدل موهای کوتاه خود بدهید.

اگر موهایتان تا زیر گوش و نیمه ی گردن است بهتر است در صورت درشت بودن اندام و داشتن صورتی بیضی شکل یا گرد از زیر سشوار بکشید یا لخت اتو کنید تا صورت و اندام شما را بیش از حد بزرگ تر نشان ندهد.

موهای تا روی شانه برای افراد لاغر با گردن های بلند و لباس های یقه باز بهتر است یا به شکل مدل پر از رو سشوار کشیده شود یا با بیگودی همه را از رو پیچیده و دور صورت بریزید.

لباس های یقه گرد، یقه قایقی و یقه چهارگوش
اگر یقه ی لباس تان یکی از مدل هایی است که در بالا نام بردیم بهتراست موهایتان را یک طرف صورت تان جمع کنید و آن ها را کمی حالت بدهید.

لباس های بدون یقه و بدون بند
اگر لباس تان بند ندارد و یقه ندارد بهتری ن کار این است که موهایتان را در دو طرف صورت باز بگذارید تا کمی روی سر شانه ها را بپوشانید.

لباس های یقه بسته و یقه بلند
اگر لباس تان یقه بسته یا بلندی دارد بهترین کار این است که موئهایتان را روی سر جمع کنید و نهایتا یکی دو رشته از بغ آویزان کنید.

لباس های پشت باز
قانون مهم دیگر در مورد پاسخ به این سوال که: با کدام لباس چه مدل مو مناسب است؟ معمولا وقتی لباس پشت باز انتخاب میکنید دوست دارید قسمت پشت لباس همچنین قفسه سینه و کمر خود را به نمایش بگذارید پس بهتر است هنگام پوشیدن این گونه لباس ها نیز موهای خود را روی سر جمع کنید. البته اگر دوست ندارید بدن تان زیاد در چشم باشد می توانید موهایتان را باز بگذارید اما بهتر است آن ها را مجعد کنید یا ببافید و از باز گذاشتن موهای صاف و بی حالت اجتناب کنید.

برای لباس با یقه پشت گردنی
یقه پشت گردنی خود یکی ازویژگی های لباس مجلسی شما به شمارمی رود پس احتمالا دوست ندارید آن را زیر موهایتان بپوشانید برای این کار بهتر است موهایتان را صاف کرده و به صورت دم اسبی بالای سر ببندید.

لباس با یقه کج و نامتقارن
در این گونه لباس ها نیز یقه خود جلوه ویژه ای دارد. همچنین چون فقط یک سمت سرشانه ی شما مشخص است پس بهتر است آن را زیر مو نپوشانید پیشنهاد می کنیم موهایتان را با یک گیره پشت سر جمع کنید تا جلوه ی لباس را از بین نبرد.

به نظر شما در مورد اینکه با کدام لباس چه مدل مو مناسب است؟ هنوز نکته نگفته ای باقی مانده؟

منبع:noarous.com

تاریخچه لباس عروس

لباس عروسی، لباسی بی نظیر و منحصر به فردی است. در کنار تولد و مراسم تدفین، ازدواج یکی از سه موقعیت مهم و عظیم در زندگی هر شخص است و تنها موردی است که شخص در تعیین چگونگی آن و عظمت و شکوه برگزاری آن، نقش اصلی را برعهده دارد. این روز برای عروس، بیشتر از آنچه که برای داماد مهم است، دارای اهمیت است و روز بزرگ زندگی او محسوب می شود. در سرتاسر تاریخ، زنان همواره تلاش می کردند تا لباس عروسی خاصی داشته باشند که با موقعیت و فضای جشن و شادی مناسب باشد و باعث بشود تا عروس زیبا را زیباتر از آنچه هست، نشان بدهد و عروسی که چندان زیبا نیست، حداقل عالی و با شکوه به نظر برسد.



لباس عروس، نشانه ای از ملیت

در قرون وسطی، ازدواج بیشتر از پیوند میان دو نفر اهمیت داشت و در بسیاری موارد اتحاد و پیوند بین دو خانواده، دو تجارت و حرفه و حتی اتحاد بین دو کشور به شمار می آمد. بنابراین عروس باید به شکلی لباسی می پوشید که به بهترین شکلی معرف خانواده او باشد؛ لباس او تنها معرف شخص او نبود. در آن زمان ازدواج های سلطنتی دارای اهمیت سیاسی بسیاری بود و برای ایجاد اتحاد و پیمانی محکم بین دو کشور انجام می شد، بنابراین لازم بود تا عروس جوان عالی و باشکوه به نظر برسد تا اعتبار و حیثیت کشور خود را تقویت کند و با نشان دادن ثروت و توانگری ملت خود، بر کشور داماد تاثیر بگذارد. جواهرات عروس هم به عنوان بخشی از جهیزیه او، مورد توجه و بحث قرار می گرفت.

خانواده های سلطنتی و ثروتمند از عالی تری پارچه هایی که ممکن بود، استفاده می کردند و گران ترین پارچه ها از قبیل مخمل، ابریشم و حریر گلدار، اطلس، خز و پارچه های بافته شده از نخ های طلا و نقره را به کار می بردند. در آن زمان که پارچه ها با دست ریسیده می شد، بافته می شد و خشک می شد، و در نتیجه استفاده اقتصادی و صرفه جویانه از پارچه معمول بود؛ دامن ها را به شکل جمع، بزرگ و پف کرده درست می کردند، طول آستین ها تا زمین ادامه داشت و دنباله دامن در پشت لباس به طول چند متر کشیده می شد.


رنگ های استفاده شده هم گرانبها و با شکوه بود؛ تنها افراد ثروتمند قادر بودند رنگهای گران قیمتی همچون قرمز، ارغوانی و مشکی را تهیه کنند، زیرا این رنگها بسیار سخت تر از رنگ هایی که از رنگ های گیاهی طبیعی به دست می آمد، تهیه می شد. علاوه براین، لباس عروس با جواهرات قیمتی از قبیل الماس، یاقوت سرخ، یاقوت کبود، زمرد و مروارید تزئین می شد. بنابراین عروس در لباس خود در برابر تابش آفتاب می درخشید. گاهی اوقات لباس عروس چنان با جواهرات پوشیده می شد، به طوری که پارچه لباس در زیر آنها پنهان می شد؛ در قرن پانزدهم زمانی که شاهزاده مارگارت در انگلستان ازدواج کرد، لباس او به حدی سنگین بود که نمی توانست حرکت کند و به کمک دو نفر به کلیسا برده شد!



پیراهن سفید عروسی

در دوران باستان عروس ها برای نشان دادن شادی خود، از رنگ های شاد و روشن برای لباس عروس استفاده می کردند. رنگ سفید مدتی طولانی است که به عنوان رنگی سنتی و رایج برای پیراهن عروس پذیرفته شده است، اما پیراهن عروس همیشه به رنگ سفید نبوده است.

رسم پوشیدن لباس عروس به رنگ سفید، به دوران ملکه ویکتوریا برمی گردد. پیش از آن عروس ها، بسته به موقعیت اجتماعی خود، انواع متنوعی از رنگ ها و مواد را برای لباس عروس انتخاب می کردند. در آن روزگار رنگ سفید نشانه پاکی و عفت نبود، بلکه رنگ آبی دارای این معنا بود. در حقیقت بسیاری از زنان به همین دلیل رنگ آبی را برای لباس عروسی خود انتخاب می کردند. از طرفی رنگ سفید نشانه ثروت و توانگری بود.

ازدواج ملکه ویکتوریا با پسر عموی خود شاهزاده آلبرت در سال 1840، بیشترین تاثیر را بر مراسم عروسی گذاشت. ملکه ویکتوریا نخستین فرد سلطنتی نبود که پیراهن عروس سفید رنگ پوشید، اما نخستین فرد در دوره مدرن بود. رنگ سفید، رنگ مرسوم برای مراسم سوگواری سلطنتی بود و اگرچه همیشه به این عنوان استفاده نمی شد، اما به عنوان رنگی مناسب برای مراسم عروسی شاهانه هم محسوب نمی شد. ملکه و یکتوریا با ازدواج در لباسی سفید، چرخ ها را به حرکت درآورد.

رنگ سفید عموما برای لباس عروسی انتخاب نمی شد و لباس ویکتوریا باعث شگفتی شد. البته این لباس، غافلگیری ناخوشایندی نبود، زیرا به زودی زنان در سرتاسر اروپا و آمریکا از لباس های سفید برای عروسی خود استفاده کردند. اگرچه عروس هایی هم وجود داشتند که همچنان در لباس هایی به رنگهای دیگر ازدواج می کردند؛ اما رنگ سفید به عنوان رنگی مناسب و عالی برای لباس عروس تعیین شده بود و از آن زمان تا کنون ادامه یافته است. در حقیقت بسیار نادر است که عروسی در لباسی به رنگی غیر از سفید ازدواج کند. در کتابی مربوط به بانوان، در سال 1849 این جمله چاپ شد:« بر اساس رسم و سنت و عرف، از چندین سال قبل رنگ سفید به عنوان مناسب ترین رنگ برای لباس عروسی انتخاب شده است. این رنگ نمادی از پاکی و خلوص و عفت دخترانه است و نشانه ای از قلب سالم و دست نخورده ای است که به همسر آینده خود تقدیم می کند.»

با ظهور فروشگاه های بزرگ در دهه1890، تقریبا هر زنی می توانست رویای خود را برای ازدواج در لباس عروسی جدید و نو تحقق ببخشد. لباس سفید مورد پسند عموم مردم واقع شد و رواج یافت. درسال 1890، در یک ژورنال بانوان نوشته شد که:« از سال های بسیار قدیم که نمی توان آغاز آن را به خاطر آورد، لباس عروسی خانم ها سفید بوده است.»
اگرچه این جمله نادرست بود، اما عمق پذیرش این مطلب را نشان می داد که لباس عروس باید به رنگ سفید باشد. اگرچه رنگ سفید رایج و مرسوم شد، اما بعضی از عروس ها پیراهن هایی را می پوشیدند که دارای کاربرد بیشتری بود و می توانستند بعد از مراسم عروسی هم از آنها استفاده کنند. از آنجایی که لباس عروسی تا حد زیادی به مد زمان خود شباهت داشت و به آن نزدیک بود، تنها با تغییرات اندکی می شد تا پیراهنی را برای پوشیدن مجدد آماده کرد.




اعتقادی قدیمی درباره رنگهای مختلف لباس عروس

یک شعر قدیمی درباره اینکه چگونه رنگ لباس عروسی شما، بر آینده شما تاثیر می گذارد می گوید:« ازدواج درلباس سفید یعنی بسیار خوب و صحیح انتخاب کرده اید؛ ازدواج در رنگ خاکستری یعنی به راه دوری خواهید رفت؛ ازدواج در رنگ سیاه، شما آرزو خواهید کرد که بازگردید؛ ازدواج در رنگ قرمز، شما آرزوی مرگ خواهید کرد؛ ازدواج در رنگ آبی، یعنی شما همواره خالص، پابرجا و راستگو خواهید بود؛ ازدواج در رنگ سبز یعنی شما از دیده شدن خجالت می کشید؛ ازدواج در رنگ زرد، یعنی شما از مرد خود خجالت می کشید؛ ازدواج در رنگ قهوه ای یعنی شما در خارج شهر زندگی خواهید کرد و ازدواج در رنگ صورتی یعنی روح شما غرق خواهد شد.»




تاثیر جنگ جهانی بر لباس عروس

در تمام دوره ها، عروس ها سعی می کنند تا به شکلی لباس بپوشند که مناسب موقعیت اجتماعی آنها باشد و همیشه تا حد امکان متناسب با مد باشد و برای تهیه آن از زیباترین، بهترین و گرانبهاترین موادی که توانایی فراهم کردن آن را دارند، استفاده بشود. میزان و کیفیت موادی که درتهیه لباس عروس به کار می رود، انعکاس ثروت و موقعیت اجتماعی عروس است.
مدها و مدل های لباس در دوره ادوارد هفتم، روز به روزتجملی تری و پرخرج تر می شد، تا با آغاز فاجعه جنگ جهانی اول، این روند متوقف شد و سبک لباس ها ساده تر شد. همچنین با انعکاس تغییر نقش زنان در جامعه، دامن لباس ها کوتاه تر شد. کوکو شانل نیروی قدرتمندی در تغییر فشن زنان بود و نخستین کسی بود که در دهه 1920، رسما لباس عروسی کوتاه را معرفی کرد. این لباس، پیراهن سفیدی تا زانو بود با یک دنباله بلند. این رنگ سفید سیمانی به عنوان رنگ جهانی و همگانی لباس عروس مورد توجه قرار گرفت.

در زمان جنگ جهانی دوم بسیاری از عروس ها احساس کردند که ازدواج در لباس سفیدی مجلل، شایسته نیست، بنابراین لباس های ساده ای را برای مراسم عروسی خود انتخاب می کردند. در زمان جنگ جهانی دوم زنان وظیفه خود دیدند تا مراسم ازدواج سنتی را ترک کنند، اگرچه اکثر عروس ها ممکن بود تنها چند هفته یا حتی چند روز، پس از مراسم نامزدی خود عروسی کنند. در نتیجه آنها زمان کافی برای یافتن لباس عروس مناسب نداشتند، بنابراین باید بهترین لباس خود را برای این کار انتخاب می کردند. اگر عروسی می خواست که حتما لباس عروس سفید داشته باشد، می توانست آن را برای مراسم، قرض بگیرد یا اجاره کند. اگر عروس و داماد هر دو در جنگ شرکت داشتند، در اونیفورم های نظامی خود ازدواج می کردند.

پس از جنگ جهانی، یک دوره پر رونق و مرفه آغاز شد و این موضوع در لباس های عروسی هم منعکس شد. لباس های بلند سفید عروسی رسمی، مجددا رایج شد و به مد بازگشت. رنگ مایه های سفید مانند کرم، زرد بسیار کم رنگ و عاجی رنگ، همگی به عنوان رنگ لباس عروس قابل قبول بود؛ در حالی که رنگ های روشنی از قبیل آبی، سبز یا صورتی کمتر استفاده می شد؛ ازدواج در لباس سیاه رنگ، نشانه بدبختی و بخت بد محسوب می شد.



لباس عروس در قرن جدید

مرکز توجه لباس های عروس از دهه 1950 تغییر کرد. امروزه بیشتر ازهمه، تاکید بر روی شخصیت خود عروس است.

در حال حاضر عروس ها می توانند تقریبا ازهر مدل و سبک لباسی برای مراسم ازدواج خود استفاده کنند، یک پیراهن طراحی شده بسیار تزئین شده و مجلل یا حتی یک پیراهن ساده غیر رسمی. هر سبکی که عروس انتخاب کند تا زیباتر به نظر برسد، قابل قبول است.
بنابراین شما می توانید هر رنگی را برای ازدواج خود انتخاب کنید، اما حداقل حالا اندکی درباره سابقه و تاریخچه استفاده از لباس عروسی سفید آگاهی پیدا کرده اید.

منبع :irannaz.com

درباره روانشناسی مد بیشتر بدانید

برخلاف کلیشه‌ی جنسیتی که زنان بیشتر از مد آگاهی دارند و بیشتر از مردان آرایش می‌کنند، مطالعات ثابت کرده است که مردان ازنظر توانایی انتخاب لباس‌ها و نحوه‌ی دیده شدن در جمع ،نسبت به زنان متکی‌به‌نفس‌تر هستند.

در این مقاله به بررسی تأثیر انتخاب‌های پوششی ما بر روی زندگی روزمره‌ی خود پرداخته و به چگونگی تفسیر انتخاب‌های ناخودآگاهِ ما ،از سوی دیگران اشاره خواهیم کرد.
کمد لباس‌هایتان چه چیزی در مورد شما می‌گوید؟

لباس‌ها همیشه و به‌اندازه امروز آینه‌ی تمام نمایی از ویژگی‌های شخصیتی ما نبوده‌اند. بااین‌حال انتخاب لباس پس از پیشرفت‌های فنی در طول قرن‌ها به اهمیت واقعی خود دست پیداکرده است.

در جوامع و تمدن‌های اولیه ،هدف اصلی لباس پوشیدن گرم نگه‌داشتن بدن بوده است ؛درحالی‌که امروزه وابستگی ما به لباس‌ها به‌منظور زنده ماندن و یا لزوما برای گرم نگه داشتن خود کاهش یافته است. لباس‌ها از یک دارایی فیزیکی به‌سوی یک نماد اجتماعی توسعه یافته‌اند. آن‌ها به ما کمک می‌کنند تا آن‌گونه که دوست داریم دیده شویم.

در بسیاری از جوامع نحوه‌ی پوشش نشانه‌ای از سلیقه و ثروت فردی است. برای مثال: اقتصاددانی به نام جورج تیلور در سال ۱۹۲۶ با استفاده از شاخصی به نام شاخص طول دامن (Hemline Index)، به‌وضوح به این موضوع اشاره می‌کند. به گفته‌ی تیلور هم‌زمان با ورود یک کشور به دوره‌ی رکود و پذیرش سیاست‌های اقتصادی انقباضی (ریاضتی)، علاقه‌ی زنان به استفاده از لباس‌های بلندتر بیشتر می‌شود واین درحالیست که در زمان شکوفایی اقتصادی نتیجه برعکس بوده و طول دامن کوتاه‌تر از قبل می‌شود.

دومین عامل مهم در انتخاب لباس، حاصل میلیون‌ها سال تکامل در گونه‌های مختلف است. مسئله‌ی انتخاب جفت در روانشناسی تکاملی ،به این موضوع اشاره دارد که رفتار ما به‌مانند بسیاری از حیوانات، تحت تأثیر تلاش‌های ما برای یافتن جفت و زاد و ولد است.

پوشش برای تحت تأثیر قرار دادن!

نخست اجازه دهید که به ایده‌ی چگونه تحت تأثیر قرار دادن شریک زندگی بپردازیم. یک مطالعه از سوی ژوزف بنز ،در دانشگاه نبراسکا، بر روی بیش از ۹۰ زن و مرد در رابطه با روشی که آن‌ها شریک خود را در زمان آشنایی فریب می‌دهند انجام شد. محققان دریافتند که هر دو جنسیت تمایل به استفاده از فریب به هنگام آشنایی دارند؛ اما هدف‌های آن‌ها متفاوت است.

مردان سعی به تحت تأثیر قرار دادن طرف مقابل از طریق تأکید بر دارایی‌های خود را دارند. برای مثال: آن‌ها در مورد موقعیت مالی خود اغراق کرده و یا این که سعی در آماده نشان دادن خود برای پذیرش یک تعهد دارند. بااین‌حال زنان در رابطه با به تصویر کشیدن اندام خود دست به فریبکاری زده و در مورد ویژگی‌های بدنی خود به‌منظور جذب طرف مقابل سعی درفریب طرف مقابل می‌کنند. در هر دو گروه، پوشش نقش مهمی در فریب یکدیگر دارد.

حالا به سراغ نکات کلی شخصیتی درمورد نحوه لباس پوشیدن افراد می پردازیم.البته باید این را درنظر داشته باشیم که این نکات کاملا کلی هستند و نباید افراد را صرفا به همین دلایل قضاوت کرد.

لباس های تنگ: افرادی که لباس های تنگ میپوشند، عموما افرادی مغرور و زود رنج هستند. همچنین افرادی بسیار جذاب ، شایسته و معقول اند.

لباس های گشاد: افرادی که لباس های گشاد میپوشند، افرادی بخشنده هستند که به هیچ وجه حسود نبوده و دوستان زیادی دارند. افرادی فداکار و صادق نیز هستند.

لباس های تیره: افرادی که لباس های تیره میپوشند، عموما افرادی خودخواه بوده و بسیار خونسرد هستند. به ندرت عصبانی می شوند و و سلیقه ی خوبی در انتخاب لباس دارند.

لباس های روشن: افرادی که لباس های روشن میپوشند ، افرادی فداکار و صادق هستند. افرادی مهربان و شوخ طبع هستندکه عاشق صلح و صفا و ارامش اند.

سبز پوش ها :انتخاب رنگ سبز برای لباس معمولا نشان دهنده آن است که صاحبان آن ,شخصیتی قوی واراده ای بالا دارند .در تصمیم گیری ها خیلی محکم عمل کرده و تا حدی خود رای و مغرورند .این افراد اعتماد به نفس بالایی دارند ودر کمک به دیگران پیشقدم می شوند.

آبی پوش ها :اکثر آبی پوشها دارای نگاهی عمیق بوده وشخصیتی حساس وشفاف دارند .این افراد به راحتی فکر وعقیده ی خود را به دیگران منتقل می کنند وبه همین دلیل نیز شجاعت وجرات ویژه ای هم از خودشان نشان می دهند . آنها زندگی را زیبا دیده وبیشترین تلاش را برای استفاده بهینه از آن می کنند.

مشکی پوش ها :بیشتر اوقات انتخاب رنگ مشکی نشان دهنده آن است که آنها افرادی رویایی هستند که در فضایی شاعرانه زندگی می کنند ودر عین حال بسیار دست ودلبازند وتلاش میکنند با هر آنچه دارند به کمک دیگران رفته وآنها را درمشکلاتشان یاری کنند.آنها بسیار اجتماعی ،ظریف وساده پسند هستند.

قهوه ای پوش ها:این افراد سمبل مهربانی و محبت هستند.برخی روان شناسان می گویند که رنگ قهوه ای هر چه تیره تر باشد، مهر ومحبت صاحبش بیشتر است.این افراد بسیار خونسردند وتقریبا هر چه را که می خواهند به راحتی تصاحب می کنند.آنها در بدترین شرایط نیز می توانند بهترین تصمیم ها را بگیرند.

سفیدپوش ها :افرادی که لباسهای سفید را دوست دارند ،انسانهای خوش قلبی هستند وهمیشه به دنبال دوست می گردند.این افراد معمولا از کودکی روی پای خود بزرگ شده ودوست ندارند به دیگران تکیه کنند . در موقعیت های کاری ، همیشه در حال ساختن نردبانی برای بالا رفتن از آن هستند ؛ چرا که معتقدند از هر فرصتی باید استفاده کرد.

منبع:naskeh.ir

تاریخچه جواهرات و زیور آلات ایران باستان

جواهرات و زیور آلات ایران باستان امروز در نقاط بسیاری از دنیا چشم بینندگان را خیره می کند، امروزه هر بیننده ای كه زیورآلات ایرانی را در موزه های معروف بین المللی مشاهده می نماید خلاقیت و توانمندی حیرت برانگیز سازندگان ایرانی در ساخت جواهرات را تحسین می كند.
ایران به دلیل وجود قوم های مختلف که هرکدام پوشش، سنت ها و آداب و رسوم خاص خود را دارند، کشوری بسیار غنی از لحاظ دستاوردهای مادی و معنوی است .

در دو هزار سال پیش از میلاد ،ساکنان فلات ایران ،ساختن جواهرات و زیور آلات را با دانه و مهره هاى رنگى آغاز کردند و بدین گونه ،علاقه خود را به تزئینات و زیور آلات نشان دادند.

جواهرات و زیور آلات در ایران از دیرباز به عنوان قطعه ای از لباس در میان اقوام مختلف مطرح بوده است. مردم ایل قشقایی و عرب های منطقه خوزستان بیشترین استفاده کنندگان از جواهرات و زیورآلات بوده اند. جواهرات در میان مردم قشقایی شامل گردنبند مهلو، گردنبند میخک، گردنبند مهره ای، عنبردان، قاب قرآن، النگو و دستبند مهره ای، گیسوبند و بازوبند است.

جواهرات و زیورآلات در دوره هخامنشیان تنوع بسیاری داشته است

ساخت جواهرات,جواهرات و زیورآلات,زیورآلات دست ساز

ایرانیان در ادوار مختلف تاریخی در ساختن جواهرات و زیور آلات از مهارت خارق العاده ای برخورداربوده اند

در زمان هخامنشيان ،کار با طلا و هنر جواهرسازى ،نتيجه هماهنگى سنت هاى مختلف ،به روشى بسيار ماهرانه بود.

تعدادى از جواهرات و زیورآلات داده شده مربوط به اين دوره ،شامل بازوبند ،پلاک ،شمسه ،دستبند ،انگشتر ،دکمه ،مهره ،گردنبند ،سنگ هاى قيمتى و ...است .

در دوره اشکانیان جواهرات زيباتر و با شکوه تر شدند

صنعت طلا و جواهر,جواهرات ایران,گردنبند جواهر

جواهرات و زیورآلات در زمان پارتیان در مقیاس های کوچکتر با طرح های ساده تر ساخته می شدند

اشکانیان به تزيينات و درخشان سازى اشياء که در شرق ايران ؛ ملت هاى ديگر فرا گرفته بودند ،علاقه خاصى نشان مى دادند. ساير ملل نيز از روش هاى تزييناتى پارتيان ،پيروى مى کردند. در زمان پارتيان ،جواهرات و زیورآلات ،زيباتر و با شکوه تر شدند. طلا و جواهرات، در مقياس هاى کوچکتر و با طرح هايى ساده تر، ساخته مى شدند. آن ها از انواع مختلف تزئينات، آويزها، سنجاق هاى کوچک، حلقه ها و سنگ هاى قيمتى استفاده مى کردند. کمربند ها وکلاه هاى تزيين شده از جواهرات ،در اين دوره رواج داشت.

کیفیت جواهرات و زيورآلات در زمان ساسانیان به اوج شکوفایی رسید

جواهرات و زیورآلات,جواهرسازى,زیورآلات ایران

در قرن بیستم صنعت طلا و جواهرسازی ایران وارد عصر جدیدی شد

در دوره ساسانيان، هنر طلا و جواهرسازى، مانند ساير هنرها به شکوفايى رسيد. کيفيت و پيچيدگى سکه ها، جواهرات و زيورآلات مربوط به اين دوره ،گواه بر اين امر است .فرهنگ و تمدن ماد را می توان پیشگام سبک های هنری دانست، با تشکیل امپراطوری عظیم هخامنشی، روند نزدیکی فرهنگ ها و تمدن های شرق باستان به نقطه عطف خود رسید.

در عصر ساسانیان نیز مصرف طلا در ایران فراوان بود. براساس نوشته های مورخین سرشناسی نظیر ویل دورانت، گیرشمن، شاردن و دیگران، در ادوار مختلف تاریخی فعالیت های تولیدی و بازرگانی مصنوعات طلا و جواهرات و زیور آلات و سنگ ها و مواد طبیعی قیمتی رونق فراوانی داشته است و طبقه اشراف و ثروت مندان جامعه عموما از وسایل و اشیاء زینتی گرانبهائی که از طلا وجواهرات ساخته شده بود استفاده می کردند.

از شکوه و عظمت دست ساخته های هنری ایرانیان در روزگاران هخامنشی و ساسانی هرچه گفته شود کم است. پادشاهان این سلسله نظیر هرمز اول، خسرو دوم چنان به ساخت زیور آلات اشرافی و به ویژه تاج و تخت پادشاهی توجه داشتند که حیرت مورخین را برانگیخته است. تئوفیلاکتوس مورخ بیزانسی و ثعالبی مورخ عرب در وصف تاج و تخت پادشاهان مذکور مطالبی نگاشته اند و اعتراف کرده اند که طلا و جواهر سازان ایرانی در عصر خود همواره شهره آفاق بوده اند.

با گام نهادن به قرن بیستم صنعت طلا و جواهرسازی ایران وارد عصر جدیدی شد. به هر صورت تاریخ طلا و جواهرات ایران سرشار از غرور و افتخارات فراوان برای سازندگان و هنرمندان این صنف و صنعت است و نشان می دهد که همواره در طول تاریخ این کشور طلا و جواهرسازان هنرمند ایرانی باخلق آفرینش های بی نظیر و بی همتا، توانسته اند توجه جهانیان را به خود جلب کنند.

 منبع:beytoote.com

تاریخچه کیف دستی زنانه و تغییر و تحول آن در طول تاریخ
کیف دستی زنانه یکی از اکسسوری‌های قدیمی است که امروزه کاربرد و نقش مهمی در دنیای مد دارد. هرچند استفاده از اصطلاح کیف دستی یا Handbag به آغاز قرن بیستم میلادی باز می‌گردد اما تاریخچه کیف دستی زنانه و منشا پیدایش آن به چندین قرن پیش از آن بازمی‌گردد. در این دوران کیف‌های زنانه تغییرات بسیاری داشتند و از فرم‌های خیلی کوچک تا فرم کیسه‌ای، چمدانی و اشکال دیگر به مدل‌های متنوع امروزی رسیده‌اند. عوامل اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی در این تغییرات و تحولات موثر بوده‌اند که هنوز هم تاثیر خود را می‌گذارند. در این مقاله بیشتر با تاریخچه کیف دستی زنانه و سیر تحول آن در چند قرن اخیر آشنا خواهیم شد.

تاریخچه کیف دستی مدرن
در اوایل دوره مدرن در اروپا کیف زنانه تنها برای یک منظور به کار می‌رفت؛ حمل سکه. این کیف‌ها خیلی کوچک بودند و از پارچه نرم یا چرم ظریف ساخته می‌شدند و بیشتر آقایان از آن استفاده می‌کردند تا خانم‌ها. در قرم هفدهم در اروپا گلدوزی یکی از هنرهای ضروری زنان به شمار می‌رفت و خانم‌ها حتما باید پیش از ازدواج این هنر را فرامی‌گرفتند به همین دلیل در این دوره کیف‌های گلدوزی شده زیبایی ساخته شده و توسط بانوان مورد استفاده قرار می‌گرفت. در قرن هجدهم فشن در اروپا با تاثیر از هنر یونان و روم باستان به سمت سادگی و فرم‌های لاغر و کشیده تمایل پیدا کرد (دوره نئوکلاسیسیسم) و خانم‌ها به کیف‌های ظریف‌تر و مرتب‌تر که ظاهری پف و شلخته نداشته باشد علاقه پیدا کردند و به این ترتیب کیف‌های قلاب دوزی معرفی شدند. این کیف‌ها از ابریشم یا مخمل تهیه می‌شدند و با یک بند جمع شده و با همان بند حمل می‌شدند. این کیف ابتدا در فرانسه محبوب شد سپس راه خود را به بریتانیا باز کرد و به عنوان “کیف ضروری” هم شناخته شد. این تنها ترند کیف تا آن زمان بود که توسط مردان مورد استقبال قرار نگرفت و به کیف مختص خانم‌ها تبدیل شد.

تاریخچه کیف دستی

تولد کیف دستی بزرگ
در اوایل قرن نوزدهم با اختراع خط آهن و ارتباط کشورها با یکدیگر کیف‌های مدرن راه خود را به سراسر اروپا باز کردند. در این دوره با افزایش سفرهای ریلی استفاده از کیف‌های بزرگ و چمدان نیز بسیار باب شد چون کیف‌های معمولی برای حمل لوازم در سفر جای کافی نداشت. در سال ۱۸۴۱ یه تاجر انگلیسی به نام ساموئل پارکینسون متوجه شد که همسرش در سفر چندین کیف کوچک دستی حمل می‌کند بنابراین به سازندگان کیف، یک کیف بزرگ دستی سفارش داد تا همه وسایل خود را یکجا حمل کند. این کیف هرچند با انتقاداتی همراه شد و برخی معتقد بودند حمل کیف به این بزرگی و سنگینی برای خانم‌ها مناسب نیست اما به سرعت در اروپا محبوب شد و به تدریج فرم مدرن‌تری به خود گرفت و امروز هم در اشکال مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد.

تاریخچه کیف دستی

تاریخچه کیف دستی در قرن بیستم
در قرن بیستم کیف‌ها فرمی عملکردی‌تر به خود گرفتند و به تدریج زنان بیش از مردان از کیف‌ها استفاده می‌کردند و کیف‌هایی که محفظه داخلی، قفل و چفت و بست فلزی داشتند وارد بازار شده و محبوب شدند. در این دوره کیف دستی به بخشی از لباس روزمره تبدیل شد و خانم‌ها چیزهای مختلفی در کیف خود می‌گذاشتند از لوازم آرایشی گرفته تا دوربین اوپرا و بادبزن دستی. در دهه ۱۹۲۰ با تحول دنیای فشن دیگری لزومی نداشت کیف‌ها کاملا با لباس‌ها ست باشند و فرم‌های ساده‌تر و شکیل‌تر باب شدند. در دوره جنگ جهانی دوم با کمبود منابعی مثل فلزات و چرم، ساخت کیف با محدودیت‌هایی مواجه شد و تولیدکنندگان به ساخت کیف از چوب و پلاستیک روی آوردند. در نیمه دوم قرن بیستم طراحان بزرگ و خانه‌های مد مثل شانل، لویی ویتون و هرمس به طراحی و تولید کیف‌های دستی پرداختند و مدل‌های جدیدی را ارئه کردند که تفاوتی اساسی با مدل‌های قدیمی داشت و خبر از دورانی جدید در صنعت مد می‌داد که به آن گسترش فرهنگ جوانان هم گفته می‌شد.

تاریخچه کیف دستی

امروزه کیف‌های دستی از تنوع بسیار بالاتری برخوردار هستند چون محدودیتی از نظر کارکرد و عملکرد در آن‌ها وجود ندارد و طراحان می‌توانند خلاقیت خود را در آن‌ها اعمال کنند به همین دلیل در نیمه دوم قرن بیستم و قرن بیست و یکم مدل‌های بیشماری از کیف دستی زنانه را مشاهده‌کرده‌ایم که تعدادی از این مدل‌ها به نمادها و شاخصه‌های ماندگار فرهنگی هر دوره تبدیل شده‌اند. در قرن بیست و یکم کیف‌های زنانه را در هم مدل و قیمتی می‌توان یافت که عموما از مدل‌های اصلی و معروف برندهای معتبر کپی می‌شوند و به تولید می‌رسند اما مدل‌های اصیل و کلاسیک هنوز در بالاترین قیمت‌ها به فروش می‌رسند و محبوبیت خود را حفظ کرده‌اند.

منبع :redmag.ir

تاریخچه کفش از آغاز تا کنون
نزدیک به پنج هزار سال پیش، مصری‌ها چیزهایی شبیه کفش ساخته بودند. البته بهتر است به آن‌ها بگوییم پوشینه پا، نه کفش. از کفشهای مصری‌های قدیم می‌شود طرز زندگی و طبقات اجتماعی در آن زمان را فهمید.
هرکسی علاوه برداشتن یک جفت کفش کتانی معمولی، به کفش‌های دیگری هم نیاز دارد: یک جفت کفش رسمی؛ یک جفت صندل راحتی؛ و یک جفت چکمه جذاب.
نزدیک به پنج هزار سال پیش، مصری‌ها چیزهایی شبیه کفش ساخته بودند. البته بهتر است به آن‌ها بگوییم پوشینه پا، نه کفش. از کفشهای مصری‌های قدیم می‌شود طرز زندگی و طبقات اجتماعی در آن زمان را فهمید.

تاریخچه

نزدیک به پنج هزار سال پیش، مصری‌ها چیزهایی شبیه کفش ساخته بودند. البته بهتر است به آن‌ها بگوییم پوشینه پا، نه کفش. از کفشهای مصری‌های قدیم می‌شود طرز زندگی و طبقات اجتماعی در آن زمان را فهمید. تمدن ایران، یونان و رم پوشینه‌های دیگری درست کردند که نشان دهنده طبقه اجتماعی فرد و میزان قدرت او بود. نام بسیاری از این پوشینه‌ها هنوز هم استفاده می‌شود، مثل سندلیوم که الان به آن صندل می‌گویند. در قرن چهارم و پنجم میلادی امپراتوری روم به بیزانس منتقل شد. کم کم تفکرات مسیحی روی کفش‌ها تاثیر گذاشت چون مسیحی‌ها اعتقاد داشتند کفش باید کاملاً پوشاننده باشد به همین دلیل کفش‌ها در مغرب زمین ازحالت صندل به شکل روبسته درآمد.

در قرن دهم و دوازدهم میلادی ، اروپایی‌ها در جریان جنگهای صلیبی از علم و دانش مسلمانان حتی برای کفش‌هایشان استفاده کردند. در قرن چهاردهم، با پیشرفت صنایع، آرام آرام پارچه و چرم دباغی شده نازک وارد کفش سازی شد. بسیاری قرن چهاردهم را قرن آغاز مد می‌نامند.

اواخر قرن چهاردهم هم کفشهای نوک تیز مد شد. مردم به هر زحمتی که بود پنج تا انگشتشان را در پنجه‌های نوک تیز می‌کردند تا ثابت کنند چقدر با شخصیت هستند. شروع این مد از هلند بود؛ جایی که عذاب شست پا و پا درد را برای مردم قرن چهارده میلادی به ارمغان آورد.

اواخر قرن پانزدهم میلادی، وقتی کفش نوک تیز از مد افتاد، کفش نوک پهن مد شد؛ البته بیشتر در شمال اروپا ذهن‌ها هر روز محصولات تازه‌تر و عجیب تری بیرون می‌داد. از نمونه‌های آن، کفشهای ونیزی بود که برای خانم‌ها مد شد. این کفش‌ها، یک کفه تخت داشت که زیرش کاملاً پر بود و ارتفاعش گاهی به شصت سانتی متر می‌رسید. از مشکل راه رفتن که بگذریم، وزن این جور کفش‌ها احتمالاً خیلی زیاد بوده است مثل اینکه راه رفتن در آن سال‌ها با مشقت و بلای بسیار همراه بوده است.

در قرن هفدهم، این پاشنه‌های وحشتناک از کفش‌ها حذف شد و پاشنه‌های معقول تری به کفشهای زنانه و مردانه اضافه شد. قرن هفدهم، دراروپا قرن آدمهای پرافاده بود.

جامعه خیلی طبقاتی شده بود و همه می‌خواستند به هم فخر بفروشند و بهترین راهی که به ذهن مردم رسید، پوشیدن لباسهای خاص بود. مردمی که اهل پز دادن بودند. کفشهای پاشنه بلندی می‌پوشیدند که روی آن را با حریر بافته بودند. هر چه پاشنه بلند‌تر بود، موقعیت آن فرد بالا‌تر می‌رفت مثل اینکه در آن زمان کسانی که از بالا به همه چیزهای اطراف نگاه می‌کردند، احساس قدرت زیادی می‌کردند. در قرن هجدهم هم اوضاع‌‌ همان طوری ماند و فقط شکل پاشنه‌ها تغییر کرد. به جای حریر هم از چرم رنگی استفاده کردند که به نظرشان بسیار زیبا بود. اما درهمین قرن، اتفاق خیلی مهمی افتاد. سال ۱۷۹۲ مردم از دست پاشنه‌های بلند و کفشهای حریر خسته شدند و بر ضد جامعه طبقاتی در فرانسه انقلاب کردند. انقلاب کبیر فرانسه، نتایج خیلی مهمی داشت. بعد از آن، مردم که دیگر به دنبال تساوی و برابری بودند پاشنه‌های بلند را حذف کردند و همه کفش‌ها از نظر ارتفاع یک شکل شد. قرن نوزدهم، قرن همه گیر شدن مد بود.

بازار مد داغ بود راستی علتش چه بود؟ جوابش خیلی ساده است. چون با وجود چرخ خیاطی و پارچه‌های مصنوعی، کفش خیلی ارزان شد و همه توانستند از کفشهای خوب استفاده کنند. از نمونه‌های مد آن سال‌ها، مد کفش پنجه مربعی است که نزدیک به پنجاه سال عمرکرد. سال ۱۸۵۰ پوتین خیلی رواج پیدا کرد. گویا همه متوجه شدند که برای کار و فعالیت باید کفش‌های راحتی به پا داشته باشند.

سال ۱۹۱۴، همزمان با آغاز جنگ جهانی اول، کفشهای راحتی اختراع شد. مطمئناً آدم‌ها نمی‌توانستند زیر بمب و باروت، بچه‌هایشان را بغل کنند و با کفشهایی که پاشنه‌های بلندی داشت این طرف و آن طرف بروند. از سال ۱۹۱۰ هم که تجارت جهانی شکل گرفت و کشتی‌ها و هواپیما‌ها محموله‌ها را از این سر دنیا به آن طرف می‌بردند، فرهنگ کفش دنیا نیز درهم و برهم شد و کفش‌ها شکل بین المللی به خود گرفتند. از آن به بعد کفش هم داخل صنعت‌های دیگر شد. هنوز هم در خیلی از کشور‌ها مردم به دلیل گرمی هوا، پابرهنه راه می‌روند، مثل هندی‌ها، بنگال‌ها یا مردم اوگاندا. کفش تاثیر زیادی از محیط اطرافش می‌گیرد. برای مثال کفش مردم آلاسکا با عرب‌ها فرق دارد حتی بعد از ظهور اسلام چون مسلمانان عقیده دارند پیش از ورود به مسجد باید کفش‌هایشان را دربیاورند. کفشهایی اختراع شد که دیواره پشت را نداشت. همین گیوه خودمان کفش بسیار محکمی است که خیلی خنک است و پا از لای درز‌هایش به راحتی نفس می‌کشد مردم ژاپن هم با ساقه‌های برنج، برای خودشان کفش درست می‌کنند تا بتوانند موقع کار در مزرعه برنج راحت باشند. کفشهای قد بلند، کفشهای قد کوتاه، کفشهای ساق دار

اجزاء کفش

رویه
تخت بیرونی
کف‌های داخلی قابل تعویض
مغزی: باریکه چرمی نوارمانند که میان زیره و رویه؟ کفش دوخته می‌شود.
توکاری: کاغذ یا مقواهایی که برای کلفت نشان دادن زیره، میان کف و زیره کفش چسبانده می‌شود.
پاشنه
زیرپاشنه‌ها
زیرپاشنه‌های گ‌تر
ساق‌پوش
به نوعی پاشنه کفش که با چرم و می‌شَن (چرم بز) و مانند آن ساخته بشود «نعلَکی» می‌گویند.

مشخصات کفش مناسب چیست؟

تما شنیده‌اید پای انسان قلب دوم اوست. بسیاری از گذشتگان بر این باور بودند که نقاط خاصی از کف پا نمایانگر سلامت بخش‌هایی از بدن است و نیاز به مراقبت زیادی دارد تا در همه حال، انسان آرامش داشته‌باشد. برای انتخاب کفش باید راحتی و سلامت پا را حتما در نظر گرفت.

۱) کفش مناسب کفشی است که هنگام پوشیدن طولانی‌مدت، پا را تحت فشار قرار ندهد.

۲) هنگام انتخاب کفش‌ در نظر داشته‌باشید انگشتان پایتان دچار تغییر حالت نشوند و یا کناره‌های پایتان تحت فشار ناشی از کفش قرار نگیرند.

۳) سعی کنید کفشی را که انتخاب می‌کنید تنها جنبه زیبایی نداشته‌باشد بلکه از هر لحاظ مانع آسیب دیدنپای شما در برابر گرما، سرما و ناهمواری‌های زمین باشد.

۴) به موقعیت و شرایط خودتان هنگام خرید کفش دقت کنید.

۵) در نظر گرفتن بیماری‌هایی مثل دیابت ممکن است انتخابتان را محدود کند ولی در ‌‌نهایت با آگاهی بر بیماری و شرایط حاکم بر شما، یک انتخاب صحیح انجام خواهید داد.

۶) در دوران بارداری کفش‌هایی به پا کنید که فشار زیادی بر پا و ناحیه پشت شما وارد نکند مثل کفش‌های راحت و تختی که جنس و بافت نرمی دارند.
معمولا در این دوران، بین نیم تا یک نمره، تغییر سایز خواهید داشت که با توجه به این تغییر باید کفشی مناسب انتخاب کنید.

۷) اگر از کمردردهای مکرر رنج می‌برید، ‌حتما با توجه بیشتری کفش‌هایتان را انتخاب کنید و سعی کنید کفش‌های طبی به پا کنید زیرا این کمردرد‌ها گاهی از عواقب پوشیدن کفش‌های نامناسب و غیر استاندارد است.

۸) اگراضافه وزن دارید، پوشیدن کفش‌های تخت و راحت به شما توصیه‌ می‌شود. راه رفتن با کفش‌های پاشنه بلند برای کسانی‌که اضافه وزن دارند باعث عدم تعادل می‌شود.

۹) ‌قبل از خرید کفش حتما چندبار آن را امتحان کنید و مطمئن شوید به پایتان فشار نمی‌آورد.

۱۰) ‌بهترین زمان برای خرید کفش پایان روز است. در طول روز پاهای شما دما، فشار و استرس زیادی را تحمل کرده و برای انتخابی آگاهانه و شناسایی سایز دقیق و مناسب، وقت مناسب‌تری است.

۱۱) ‌هنگام خرید کفش‌هایی که قصد دارید با جوراب آن‌ها را بپوشید، بهتر است جورابی مناسب به پا داشته باشید که بسیار نازک یا بسیار ضخیم نباشد.

۱۲) خانم‌هایی که قدی متوسط یا کوتاه همراه با اندامی متوسط و چاق دارند، بهتر است از کفش‌های پاشنه‌داری استفاده کنند که پاشنه‌هایش ضخیم و بلند است.

استفاده از این کفش‌ها، باعث زیبا‌تر شدن حرکات و برقراری تعادل بیشتر هنگام راه‌رفتن می‌شود. البته استفاده از کفش‌های پاشنه‌دار سوزنی برای این خانم‌ها مناسب نیست.

۱۳) ‌بهترین کفش‌ها برای پیاده‌روی، کفش‌هایی هستند که به خوبی پا‌ها را دربر‌گیرند و هنگام پیاده‌روی کاملا به عنوان محافظی برای پا عمل کنند و همچنین انعطاف‌پذیر باشند و پا در آن خسته نشود. کفش‌های پیاده‌روی باید بسیار سبک باشند به نحوی که اصلا احساس نکنید کفشی به پا دارید.

۱۴) ‌اگر به صورت حرفه‌ای و مداوم پیاده‌روی می‌کنید بهتر است کفش‌های ساقدار را انتخاب کنید که در پیاده‌روی‌های طولانی‌مدت به ساق پایتان آسیبی نرسد.

۱۵) ‌اگر با کفش‌های پاشنه‌دار مشکل دارید بهترین راه حل این است که، آن‌ها را به پا کنید و چندین مرتبه در مقابل آینه‌های بزرگ قدم بزنید، یادتان باشد اول حتما بر ‌روی فرش آن‌ها را امتحان کنید و از زوایای مختلف حرکات و قدم زدن خودتان را در آینه ببینید. با انجام این کار، با تسلط و اطمینان خاطر بیشتری می‌توانید این کفش‌ها را بپوشید. ‌

کفش‌های قدیمی

کفش‌های قدیمی ایرانیان در انواع گیوه، نعلین، اروسی، سگکی، صندل، قُندره و دهان‌دولچه‌ای ساخته می‌شد.

انواع کفشهای مردانه

هر مردی علاوه برداشتن یک جفت کفش کتانی معمولی، به کفش‌های دیگری هم نیاز دارد: یک جفت کفش رسمی؛ یک جفت صندل راحتی؛ و یک جفت چکمه جذاب.

بعد از خواندن این متن، به اندازه کافی درمورد کفش‌های مردانه اطلاعات خواهید داشت تا به راحتی بتوانید به فروشگاه‌های کفش بروید و کفش موردنظر خود را انتخاب کنید.

در بخش اول این مقاله ابتدا به کفش‌های رسمی می‌پردازیم و انواع آن را برای شما ذکر می‌کنیم. می‌توانید از عکس‌ها استفاده کنید تا بهتر مدل کفش‌ها را بشناسید.

کفش‌های رسمی (dress shoes)

اکثر کفش‌های رسمی یا کاری در دو دسته اصلی قرار می‌گیرد: کفش‌های آکسفورد (کفش بنددار) و کفش‌های رویه کوتاه بدون بند.

۱-کفش‌های بندی اسپرت (Oxfords)

به طور کلی هر کفش مردانه بندداری که از قوزک پا بالا‌تر نباشد، کفش آکسفورد نامیده می‌شود. البته در این گروه هم انواع بسیار متنوعی کفش وجود دارد.
•کفش‌های آکسفورد بندباز: در این مدل قسمت‌های پهلویی کفش به بالای بخش جلویی کفش دوخته شده است. وقتی که بندهای کفش بسته می‌شود به نظر می‌رسد که کفش از چند قطعه جداگانه ساخته شده است.

•کفش‌های آکسفورد بند بسته: بندهای این مدل کفش در زیر بخش جلویی آن دوخته شده است که کشیده می‌شود و در بالای زبانه کفش بسته می‌شود. در ‌‌نهایت به نظر می‌رسد که کفش از یک تکه چرم درست شده است.

•بعضی از کفش‌های آکسفورد در قسمت پنجه یک تکه چرم جداگانه دارند (cap toe). این تکه چرم ممکن است ساده یا تزئین شده باشد.

•آکسفوردهای زینی (Saddle) یک تکه چرم با رنگی متفاوت یا نوع چرم متفاوت به شکل زین در قسمت رویه جلوی کفش و پاشنه کفش دارند.
•کفش کلیتی (Kiltie) نوعی کفش‌ آکسفورد است که زبانه‌ای از چرم ریشه ریشه دارد که روی قسمت رویه کفش می‌افتد تا سوراخ و بندهای کفش را بپوشاند.

•کفش آکسفورد نوک بال (wingtip) رایج‌ترین نوع کفش آکسفورد است. پنجه این کفش به شکلی برش می‌خورد که مانند بال‌های بازشده یک پرنده به نظر می‌رسد.

وقتی که می‌خواهید یک کفش رسمی و آکسفورد انتخاب کنید، سعی کنید از چرم طبیعی و اصل باشد. مهم نیست که طرح و مدل کفش چرم هنوز هم مد است یا نه؛ هر نوع کفش آکسفورد مشکی رنگ را می‌توانید با کت شلوار رسمی به‌خوبی ست کنید و همیشه مد است.

رسمی‌ترین مدل کفش‌ آکسفورد، کفش بنددار بسته چرم مشکی رنگ است. این مدل کفش خصوصا با کت شلوار راه‌دار باریک و کت‌های دو طرف دگمه‌دار بسیار عالی است. اگر کفشتان قهوه‌ای رنگ است، می‌توانید آن را با کت شلوارهای فاستونی و کت‌های اسپرت بپوشید.

اگر کفش آکسفورد شما قهوه‌ای یا قرمز خیلی تیره است، مدل بنددار باز آن با هر نوع شلوار جین و کتان یا کت شلوارهای روشن و کت‌های اسپرت ست می‌شود.

۲-کفش‌های بدون بند گشاد (Loafers)

قسمت حلقه تمام این مدل کفش‌ها کوتاه برش خورده است، بدون بند است، رویه پهنی دارد و کف کفش یکدست و عریض است. این نوع کفش هم انواع مختلفی دارد، مدل سگک دار، منگوله‌دار و غیره.

برخلاف کفش‌های آکسفورد این نوع کفش برای تمام مردان مناسب نیست.
مردان جوان ممکن است به خریدن یک مدل سگک دار قهوه‌ای تمایل چندانی نشان ندهند؛ درحالیکه این مدل کفش بدون بند، سگک دار قهوه‌ای درمیان مردان می‌انسال طرفدار زیادی دارد.

مدل‌هایی از این کفش که منگوله دار است نسبتا رسمی‌تر است و با کت‌شلواری رسمی و کاری به‌خوبی ست می‌شود. این کفش‌های منگوله‌دار اگر از چرم جیر باشد، غیررسمی‌تر است و می‌توانید آن را با کت‌شلوارهای کتانی و سایر مدل‌های غیررسمی، حتی شلوار جین بپوشید.

مدلی از این کفش که یک تکه باریک چرم جداگانه روی قسمت رویه دارد و برش کوتاهی خورده است (Penny loafers)، مدل کفش‌های غیررسمی هستند. این نوع کفش اگرچه ابتدا در میان مردان جوان طرفدار زیادی داشت اما در حال حاضر بیشتر مردان مسن‌تر به سراغ این مدل کفش می‌روند.

نکاتی در مورد کفش‌های رسمی

کفش‌های رسمی خود را با پوشیدن روکفشی (حافظ‌های پلاستیکی) از باران، برف و گل و لای محافظت کنید

کفش‌های مشکی رنگ را با لباس‌های مشکی، خاکستری و آبی سیر بپوشید
کفش‌های قهوه‌ای را با لباس‌هایی که رنگمایه‌های خاکی دارند بپوشید
کفش‌هایی که به رنگ قرمز تند و تیره هستند، تقریبا با هر رنگ لباس مردانه ست می‌شود.

اطلاعاتی جالب در مورد کفش

کفش‌های چرمی مناسب‌ترین جنس کفش است، زیرا انتقال هوا بین پوست و خارج از کفش برقرار می‌شود. اما کفش‌هایی که جنس آن‌ها صد درصد پلاستیک است باعث ایجاد عرق در پا شده و با جلوگیری ازجریان هوا زمینه بروز اختلالات و ناهنجاریهای پوستی فراهم می‌شود.

دکتر فرزانه ترکان متخصص طب فیزیکی و توان بخشی در گفت‌و‌گو با ایسنا، با بیان این مطلب گفت: کفش راحت، کفشی است که دارای ارتفاع مناسب بوده و پا در کفش احساس راحتی کند. معمولا نباید کفی کفش سفت بوده و فشار را فقط به یک نقطه منتقل کند.

وی درباره بهترین شکل و فرم کفش گفت: توزیع یکسان وزن بدن به جلو و عقب پا بهترین شکل کفش می‌باشد البته کفش‌های پاشنه بلند باعث انتقال بیشتر وزن به جلوی پا ‌شده و توصیه می‌شود که به مدت طولانی درطول روز استفاده نشود.

دکتر ترکان با اشاره به استفاده از کفش‌های لژدار که ارتفاع کفی کفش از قسمت پاشنه تا پنجه پا ادامه دارد و اختلاف آن یک تا دو سانت نیست، اظهار داشت: معمولا نوک باریک و پاشنه بلند کفش باعث انتقال وزن بدن به جلوی پا و تغییر شکل درانگشتان و بیرون زدگی استخوان پا به خارج می‌شود.

وی ادامه داد: تداوم در استفاده از این کفش‌ها باعث جمع شدن استخوان پا شده و به طرف مخالف کشیده می‌شود. این ناهنجاری‌ها معمولا دردهای ناراحت کننده‌ای را درافراد ایجاد ‌می کند که تغییر شکل استخوان پا برگشت ناپذیر است و در نتیجه فرد مجبور به پوشیدن کفش سفارشی می‌شود.

این متخصص طب فیزیکی و توانبخشی با بیان اینکه بر خلاف تصور مردم به خصوص زنان که صندل و دمپایی را راحت‌ترین کفش می‌دانند، کفش مناسب کفشی است که کاملا پا را در برگیرد، توصیه کرد که خرید کفش حتی الامکان در ساعات بعد ازظهر که پا به بزرگ‌ترین حجم خود رسیده انجام شود. زیرا تورم و افزایش حجم عضلات پا در بعدازظهر در بزرگ‌ترین حالت آن است.

وی با بیان اینکه بیشترین درد‌ها و ناراحتی‌های کمر و پا به خاطر کفش نامناسب است، تصریح کرد: در مجموع تنها درصد بسیار کمی از کفش‌ها استاندارد هستند و معمولا از نظر جنس، مدل، قرارگیری پاشنه ونحوه توزیع وزن مناسب نیستند اما متاسفانه بیشتر مردم از کفش‌های روتین استفاده می‌کنند.

ترکان با اشاره به کفش‌های ورزشی و یا شبیه اسپرت که راحت‌ترین کفش‌هاست، اعلام کرد: کفش‌های چرمی مناسب‌ترین جنس کفش است، زیرا انتقال هوا بین پوست و خارج از کفش برقرار می‌شود. اما کفش‌هایی که جنس آن‌ها صد درصد پلاستیک است باعث ایجاد عرق در پا شده و با جلوگیری ازجریان هوا زمینه بروز اختلالات و ناهنجاریهای پوستی فراهم می‌شود.

وی با بیان اینکه نباید کفش را بدون جوراب پوشید، گفت: جوراب‌ها باید نخی باشد چون که باعث تسریع در انتقال هوا می‌شود. همچنین نباید پا به مدت طولانی در کفش قرار گیرد حتی کفش‌هایی که خیلی راحت هستند.

دکتر فرزانه ترکان درباره نرمش‌ و جابه جا کردن عضلات برای رفع خستگی پا اظهار داشت: این حرکات باعث جریان خون به نقاط مختلف پا می‌شود که می‌توان مچ پا را به سمت بالا کشید و نگه داشت. تکرار این حرکات باعث می‌شود تا ورمی که در قسمت‌های پا ایجاد شده کمتر شده و سیستم پمپاژ و انتقال خون به قسمت قلب جریان پیدا کند.

وی در پایان توصیه کرد: مردم بیشتر از آنکه به زیبایی کفش توجه کنند باید به راحتی کفش اهمیت دهند.

کفش هاى پلاستیکى باعث ناراحتى پوستى مى شود

کفش هاى چرمى مناسب‌ترین جنس کفش است، زیرا انتقال هوا بین پوست و خارج از کفش برقرار مى شود. اما کفش هایى که جنس آن‌ها صد درصد پلاستیک است باعث ایجاد عرق در پا شده و با جلوگیرى ازجریان هوا زمینه بروز اختلالات و ناهنجاریهاى پوستى فراهم مى شود.

یک متخصص طب فیزیکى و توان بخشى در گفت‌و‌گو با ایسنا، با بیان این مطلب گفت: کفش راحت، کفشى است که داراى ارتفاع مناسب بوده و پا در کفش احساس راحتى کند. معمولا نباید کفه کفش سفت بوده و فشار را فقط به یک نقطه منتقل کند.

وى درباره بهترین شکل و فرم کفش گفت: توزیع یکسان وزن بدن به جلو و عقب پا بهترین شکل کفش است البته کفش هاى پاشنه بلند باعث انتقال بیشتر وزن به جلوى پا شده و توصیه مى شود که به مدت طولانى درطول روز استفاده نشود.

وى با اشاره به استفاده از کفش هاى لژدار که ارتفاع کفه کفش از قسمت پاشنه تا پنجه پا ادامه دارد و اختلاف آن یک تا دو سانت نیست، اظهار داشت: معمولا نوک باریک و پاشنه بلند کفش باعث انتقال وزن بدن به جلوى پا و تغییر شکل درانگشتان و بیرون زدگى استخوان پا به خارج مى شود.

وى ادامه داد: تداوم در استفاده از این کفش‌ها باعث جمع شدن استخوان پا شده و به طرف مخالف کشیده مى شود. این ناهنجاری‌ها معمولا دردهاى ناراحت کننده اى را درافراد ایجاد مى کند که تغییر شکل استخوان پا برگشت ناپذیر است و در نتیجه فرد مجبور به پوشیدن کفش سفارشى مى شود. این متخصص طب فیزیکى و توانبخشى با بیان اینکه بر خلاف تصور مردم به خصوص زنان که صندل و دمپایى را راحت‌ترین کفش مى دانند، کفش مناسب کفشى است که کاملا پا را در برگیرد، توصیه کرد که خرید کفش حتى الامکان در ساعات بعد از ظهر که پا به بزرگ‌ترین حجم خود رسیده انجام شود. زیرا تورم و افزایش حجم عضلات پا در بعدازظهر در بزرگ‌ترین حالت آن است.

وى با بیان اینکه بیشترین درد‌ها و ناراحتى هاى کمر و پا به خاطر کفش نامناسب است، تصریح کرد: در مجموع تنها درصد بسیار کمى از کفش‌ها استاندارد هستند و معمولا از نظر جنس، مدل، قرارگیرى پاشنه ونحوه توزیع وزن مناسب نیستند اما متاسفانه بیشتر مردم از کفش هاى روتین استفاده مى کنند.

وى با اشاره به کفش هاى ورزشى و یا شبیه اسپرت که راحت‌ترین کفش هاست، اعلام کرد: کفش هاى چرمى مناسب‌ترین جنس کفش است، زیرا انتقال هوا بین پوست و خارج از کفش برقرار مى شود. اما کفش هایى که جنس آن‌ها صد درصد پلاستیک است باعث ایجاد عرق در پا شده و با جلوگیرى ازجریان هوا زمینه بروز اختلالات و ناهنجاریهاى پوستى فراهم مى شود.

وى با بیان اینکه نباید کفش را بدون جوراب پوشید، گفت: جوراب‌ها باید نخى باشد چون که باعث تسریع در انتقال هوا مى شود. همچنین نباید پا به مدت طولانى در کفش قرار گیرد حتى کفش هایى که خیلى راحت هستند.

وى درباره نرمش و جابه جا کردن عضلات براى رفع خستگى پا اظهار داشت: این حرکات باعث جریان خون به نقاط مختلف پا مى شود که مى توان مچ پا را به سمت بالا کشید و نگه داشت. تکرار این حرکات باعث مى شود تا ورمى که در قسمت هاى پا ایجاد شده کمتر شده و سیستم پمپاژ و انتقال خون به سمت قلب جریان پیدا کند. وى در پایان توصیه کرد: مردم بیشتر از آنکه به زیبایى کفش توجه کنند باید به راحتى کفش اهمیت دهند.

تاریخچه کفش از آغاز تا کنون

کفش‌های پاشنه‌دار

یکی دیگر از سوالات بسیار مهم در انتخاب کفش، پاشنه‌دار بودن آن است که البته در خانم‌ها مصداق بیشتری می‌‌یابد. کفش‌های پاشنه تخت، چون حالت ضربه‌ گیری در پاشنه ندارند، هنگام راه رفتن باعث درد پاشنه می‌ شوند. پس پاشنه باید وجود داشته باشد، اما کفش‌های پاشنه بلند هم، به طریق دیگری سبب آزار و درد پا می‌‌شوند.

زنان ده برابر بیشتر از مردان از درد پاها‌یشان شکایت دارند و دلیل آن پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند است که پنجه آن تیز بوده و به انگشتان پا فشار می‌‌آورند.

پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند و غیراستاندارد دارای عوارضی است:
عوارضی مانند انحراف انگشت شست پا، می‌خچه، تاول و خمیدگی انگشتان، دردهای مزمن کمر، دردهای مفاصل، زانو، پاشنه پا و خستگی‌های زودرس، پیامد مستقیم استفاده از چنین کفش‌هایی است.

با شروع تابستان و گرم‌تر شدن هوا، انواع دیگری از کفش‌ها موسوم به کفش‌های تابستانی یا صندل وارد بازار می‌ شوند. این کفش‌ها نسبتاً باز بوده و امکان تبادل هوا میان بیرون و درون کفش را فراهم می‌‌آورند و باعث می‌‌شوند که گرما در کفش ایجاد نشود، اما همین کفش‌ها هم استانداردهای خاص خودشان را دارند.

نکته مهم این است که پا در هنگام حرکت باید در یک حالت ثابتی بماند. در کفش‌هایی که پشت باز هستند، هنگام حرکت، یک انرژی صرف بیرون نیفتادن آن‌ها از پا می‌‌شود و این‌ کفش‌ها باعث خستگی بی‌مورد می‌‌شوند.

بعضی از صندل‌های ظریف زنانه یک بند نازک در قسمت عقب دارند. بندهای نازک به علت قطر کم، فشار بیشتری روی یک نقطه از پا متمرکز می‌ کنند و باعث آزار آن می‌ شوند. پوشیدن این کفش‌ها در درازمدت، باعث التهاب تاندون آشیل پا می‌ گردد که بسیار دردناک و آزاردهنده است، ولی به افرادی که مایل به پوشیدن صندل هستند توصیه می‌کنیم، اگر قصد پیاده ‌روی‌های طولانی‌‌تر از ۲۰ دقیقه را دارید، به هیچ ‌وجه صندل نپوشید و از کفش‌های استاندارد دیگر استفاده کنید.

بیشتر مردم در انتخاب کفش به زیبایی و رنگ و طرح آن دقت می‌‌کنند نه به فاکتورهای استاندارد آن و این باعث آزارهای درازمدت در آن‌ها می‌‌شود.
امیدواریم فرهنگ پوشیدن کفش و اطلاع‌ رسانی در این زمینه آن قدر زیاد شود تا به ‌جایی برسیم که در واقع کفش‌های استاندارد را دوست داشته باشیم و بخریم.

راهنمای خرید کفش

با رعایت چند نکته کلیدی هنگام انتخاب کفش سلامتی پاهای خود را تضمین کنید:

۱-کفشی بخرید که با فرم طبیعی پاهای شما مطابقت داشته باشد.

۲-پا‌ها بطور طبیعی در ساعات انتهایی روز اندکی ورم می‌کنند به همین خاطر بهترین زمان برای اندازه کردن کفش عصر و پس از غروب آفتاب است.

۳- سایز درج شده بروی کفش را ملاک قرار ندهید چراکه قابل اطمینان نیستند.

۴-خرید کفش تنگ به امید اینکه پس از مدتی جا باز خواهد کرد یک اشتباه محض است. هیچگاه یک کفش تنگ را خریداری نکنید.

۵- کف کفش می‌بایست محکم و قابل انعطاف باشد و سطح آجداری نیز داشته باشد. خود کفش نیز باید سبک باشد.

۶- از به پا کردن کفشهای پاشنه بلند به مدت طولانی خودداری کنید. کفشهای پاشنه بلند لغزیدن و بزمین خوردن، درد کمر و پا و تغییر در فرم پا را بدنبال دارند. سعی کنید پاشنه کفشتان از ۴ سانتی متر بلند‌تر نباشد. همچنین پاشنه‌های عریض‌تر نسبت به پاشنه‌های نوک تیز و باریک مناسب‌تر می‌باشند.

۷-هنگام امتحان کفش توجه داشته باشید که پاشنه پاهای شما نباید درون کفش بلغزد.

۸- سایز پاهای شما با افزایش سن، تغییر وزن و یا در دوران بارداری تغییر می‌کند. بنابراین هنگام خرید کفش نو به سایز پاهای پیشین خود اتکا نکنید.

۹-در اغلب افراد سایز یکی از پا‌هایشان با پای دیگر متفاوت می‌باشد. بنابراین در انتخاب کفش پای بزرگ‌تر را ملاک انتخاب قرار دهید.

۱۰-کفش اندازه کفشی است که هنگامی که شما ایستاده‌اید میان نوک بزرگ‌ترین انگشت پا (معمولا شست پا) و انتهای کفش حداقل یک سانتی متر فاصله وجود داشته باشد و شما قادر باشید انگشتان پای خود را آزادانه تکان دهید. همچنین به قوس کف پا نیز توجه کنید که مطابق شکل باید متناسب با قوس کفش باشد.

۱۱-برای امتحان کردن کفش حتما بندهای کفش را بطور کامل ببندید و سپس بایستید و چند قدم راه بروید تا کاملا از اندازه بدن کفش اطمینان حاصل کنید.

۱۲-از خرید کفشهای پنجه باریک تا حد امکان خودداری کنید چراکه اینگونه کفش‌ها انگشتان پا را تحت فشار قرار داده و بد فرم می‌کند.

۱۳- کفشهای تخت، لژ دار و یا پاشنه کوتاه هم راحت ترند و هم ایمن‌تر.

۱۴- در هنگام انتخاب کفش به نوع جورابی که عادت به پوشیدن دارید نیز توجه کنید. و هنگام خرید نیز‌‌ همان جوراب را به پا داشته باشید.

۱۵- عوارض پوشیدن کفشهای تنگ شامل: پینه پا، می‌خچه، دردهای مفاصل، درد زانو‌ها و پاشنه پا و خستگی زود رس می‌باشد.

۱۶-به پا کردن کفشهای گشاد نیز سبب می‌گردد تا پا‌ها تاول بزنند و فرد از تعادل کافی هنگام راه رفتن برخوردار نباشد.

۱۷- از فروشگاههایی خرید کنید که تنوع کفش در آن‌ها بالاست تا محدودیت انتخاب نداشته باشید.

۱۸-تحت تاثیر صحبتهای فروشنده قرار نگیرید آن‌ها شما را ترغیب می‌کنند تا هر کفش تنگ و نامناسبی را خریداری کنید. اما شما با صبر و حوصله کفش راحت و اندازه پاهای خود را انتخاب کنید.

۱۹-چرم بهترین رویه کفش محسوب می‌گردد چراکه مانند پوست تنفس کرده و تهویه دارد.

۲۰-کفشی بخرید که بتوانید سایز آن را اندکی تغییر دهید یعنی کفشهای بند دار و یا سگک دار.

۲۱- آس‌تر و پوشش درون کفش می‌بایست نرم، فاقد درز و هر گونه برآمدگی باشد.

۲۲- شما قادر می‌باشید طبق فرمول زیر سایز کفش خود را بدست آورید. ابتدا می‌بایست طول پای خود را اندازه گیری کنید (از نوک بلند‌ترین انگشت پا (معمولا شست پا) تا پشت پاشنه پا):

سایز کفش=‌] طول پا (سانتی م‌تر) +۲ سانتی متر‍ [* ۱. ۵
ایـن فـرمـول سـایـز کـفـش اروپایی را مشخص می‌کند که با سایز کـفشـهای کشورمان هماهنگی دارد.

نکاتی در مورد نگهداری کفش

تاریخچه کفش از آغاز تا کنون

نگهداری

کفشهای نو را که برای اولین بار می‌خواهید استفاده کنید فقط به مدت ده دقیقه در روز (و به مدت پنج روز) بپوشید تا حالت اصلی و زیبایی اولیه کفش برای مدت زیادی حفظ شود. این یکی از مهم‌ترین عوامل حفظ زیبایی ظاهر کفش و نیز بالارفتن مدت زمان عمر کفش می‌باشد که متاسفانه در کشورهای جهان سوم بدلیل پایین بودن سطح درآمد جامعه چنین کارهایی عملا غیرممکن می‌باشد. چون افراد توانایی خرید دو یاچند جفت کفش را در یک زمان ندارند.

توضیح: مورد فوق یک مورد پزشکی نیز می‌باشد و افراد مبتلا به دیابت حتما باید این مورد را رعایت کنند و اجازه ندهند تا خشکی و یا باصطلاح تازگی اولیه کفش به پای آن‌ها صدمه بزند.

از قالبهای مخصوص برای کفش (فنری یا معمولی) نیز می‌توانید برای حفظ حالت اولیه کفش استفاده کنید

واکس زدن باعث می‌شود تا کفش شما همیشه نرم و انعطاف پذیر باشد پس، به طور مرتب کفش‌هایتان را واکس زده و تمیز نگهدارید در ضمن:
«کفش تمیز و مرتب نشانه شخصیت و انظباط شماست»

چند نکته دیگر

کفشی را که تازه خریداری کرده‌اید به مدت ده دقیقه در روی فرش بپوشید و قدم بزنید و کاملا مطمئن شوید که کفش از لحاظ اندازه و قالب متناسب با پای شما است در غیر اینصورت به فروشگاه مورد نظر مراجعه کنید و کفش خود را تعویض کنید.

حتما لزومی ندارد که شما همیشه شماره مثلا ۴۰ بپوشید، ممکن است با مرور زمان و تحت مواردی مثل افزایش سن، افزایش وزن، کاهش وزن و... شماره پای شما کمی بزرگ‌تر و یا کوچ‌تر شده یاشد،، دقت کنید!!!.
از پوشیدن کفشهای تنگ جدا خودداری فرمایید زیرا زمانی که «پا» تحت فشار بوده و ناراحت باشد سیستم عصبی مختل شده و قدرت تفکر و تصمیم گیری در حد بسیار پایینی کاهش می‌یابد.

در بسیاری از موارد پاهای چپ و راست به اندازه دو یا سه میلیم‌تر از همدیگر اختلاف دارند پس در هنگام خرید، انتخاب خود رابر اساس اندازه پای بزرگ‌تر انجام دهید.

واکس

واکْس به صورت عمومی به ماده‌ای گفته می‌شود که بر روی جسمی مالیده شود به طور مثال واکس کفش ماده‌ای است که روی کفش برای ایجاد لایه‌ای شفاف و محافظت از نخ‌های آن مالیده می‌شود.

انواع مختلفی از واکس برای مصارف مختلف وجود دارد:

واکس چرم برای براق کردن سطوح چرمی، واکس بدنه خودرو برای براق کردن بدنه خودرو، واکس مو برای حالت دادن و براق کردن موی سر و غیره...

معمولاً واکس ماده‌ای کرم مانند است که برای براق کردن سطح مواد مختلف استفاده می‌شود. امروزه جهت ایجاد رفاه دستگاه‌هایی جهت واکس کفش ایجاد شده‌است که به آن دستگاه براق کننده کفش می‌گویند که به وسیله یک یا دو برس که به صورت افق قرار دارند رویه و کناره‌های کفش را تمیز می‌نماید.

برای تهیه واکس کفش ابتدا باید حلال مناسب انتخاب شود. سابقاً از حلال نیتروبنزن برای این منظور استفاده می‌شد اما به علت تأثیر نامطلوبی که بر روی چرم به جا می‌گذارد استعمال آن بعد‌ها متروک گردید. امروزه از روغن تربانتین به عنوان حلال استفاده می‌شود، اما در بعضی موارد به علت گرانی این روغن به جای آن پارافین مایع یا نفت به کار می‌برند که البته از مرغوبیت واکس خواهد کاست. در انتخاب ماده حلال باید شرایط زیر رعایت شود:

۱- درجه جوش آن باید نزدیک به درجه جوش تربانتین باشد.

۲- قابلیت تبخیر آن چنانچه زیاد باشد با چند بار باز و بسته شدن سرپوش قوطی واکس، محتوای آن خشک و غیر قابل استفاده می‌شود و چنانچه قابلیت تبخیر آن کم باشد به هنگام واکس زدن موجب تأخیر عمل شده و از براق شدن چرم جلوگیری می‌کند. بنابراین قابلیت تبخیر این ماده باید متناسب با زمان لازم باشد به طوری که عیبهای فوق ظاهر نشود.

۳- قابلیت حل آن برای سایر مواد لازم در ساخت واکس و حفظ این مواد در درجات حرارت مختلف
۴- علاوه بر مواد فوق باید روغن مناسبی در واکس‌ها به کار رود که جایگزین چربی طبیعی چرم باشد و در حفظ آن عمل نماید. برای این منظور معمولاً از استآرین، اولئین، لانولین و پاره‌ای روغنهای نباتی به مقدار مناسب استفاده می‌کنند.

منبع:tabnakbato.ir

تاریخچه مد در ایران

وقتی از دنیای مد و فشن صحبت می‌شود، اکثر ما به اروپا و داستان برندهای اروپایی فکر می‌کنیم. اما اگر از تاریخچه مد در ایران بگویند چه؟ 

مد گرایی و مد در ایران از زمان قاجار و با سفر ایرانیان به غرب آغاز شد. در آن زمان درباریان با سفر به اروپا برای نخستین بار با پوشش‌های غربی آشنا شدند، همچنین دانشجویانی که برای ادامهٔ تحصیل به اروپا رفته بودند نیز دید متفاوتی پیدا کردند.

تاریخچه مد در ایران – عصر قاجار و پهلوی
پیش از دورهٔ قاجار اطلاع از لباس‌های اروپایی در میان زنان ایرانی محدود بود. بیشتر اروپاییانی که به اصفهان (پایتخت صفویان) سر می‌زدند، سربازان و تاجرانی مرد بودند، لباس های زنان فقط در نقاشی هایی که نقاشان طراحی میکردند دیده میشد.

نقطهٔ شروع مدگرایی زمانی بود که همسر اول فتحعلی شاه طی یک مهمانی دربار با “الیزابت مک نیل” همسر “جان مک نیل” آشنا شد. الیزابت در آن مهمانی لباس ساتن سفید، تزئین شده با چین‌های توری و همچنین ردای قرمز ابریشمی بر تن داشت که مخالف با لباس‌ها و جواهرات با شکوه و پر زرق و برق خانم‌های ایرانی بود. اما همین لباس ساده چشم همسر اول دربار ایران را گرفت و نقطه شروعی شد بر تغییر لباس زنان دربار قاجار. بعدها در سال ۱۸۵۰ میلادی، “لیدی شیل” با ملک جهان مادر ناصرالدین شاه دیدار کرد. در زمان سلطنت ناصرالدین شاه، به واسطهٔ نفوذ .دخترش تاج السلطنه که تحصیل کردهٔ اروپا بود و از آزادی زنان ایران پشتیبانی می‌کرد مد روز در سبک اروپایی به ایران وارد شد

ملک جهان - تاریخچه مد در ایران تاج السلطنه - تاریخچه مد در ایران

اندرونی در دوره ناصرالدین شاه مرکز مد ایران شمرده می‌شد ، زنان شهری پیوسته چشم به آنجا داشتند تا آن چه از پوشش و آرایش تازه در آن به وجود می‌آید، مورد تقلید قرار دهند. انیس‌الدوله سوگلی ناصرالدین شاه در طول سال‌های متمادی در مقام رئیس اندرونی تاثیر بسزایی روی سلیقه و آرایش زنان ایرانی داشت. او توانست آرایش‌های زمخت و سنگینی را که پیش از آن باب بود، با آرایش ملایم و مد روز اروپا جایگزین کند. او همچنین در تغییر پوشش زنان نقش مهمی داشت

تاریخچه مد در ایران

با آغاز دورهٔ پهلوی الگو سازی به اوج خود رسید، پس از ورود ملکه افغانستان بدون حجاب به ایران و سفر رضا شاه به ترکیه و دیدار با آتاتورک و دیدن زنانی که بی حجاب بودند، وی تصمیم به ایجاد یک مدرنیزاسیون اجباری گرفت. گرچه جرقه های کشف حجاب در همان اواخر دورهٔ قاجار خورده بود اما این رضا شاه بود که دستور به کشف حجاب زنان داد، وی همچنین دستور داد مردان به جای لباس‌های سنتی لباسی بر تن کنند که شامل کت و شلوارهای غربی بود، همچنین مردان به جای کلاه شاپو، دستار و عمامه باید کلاه پهلوی بر سر می‌کردند، زنان نیز به جای روبنده، چادر و روسری می‌توانستند از کلاه فرنگی استفاده کنند اما داشتن حجاب ممنوع بود.

تاریخچه مد در ایران - عصر پهلوی

اولین طراح مد ایرانی
زینت جهانشاه، دختر یکی از سرهنگ‌های وزارت جنگ آن دوره در آموزشگاه بین المللی آلمان تحصیل کرد و پس از ازدواج با یکی از افسران نظام، به سوئیس رفت و در آنجا حدود یکسال هنر خیاطی و روش برش روی مانکن را فرا گرفت، سپس به پاریس که یکی از مراکز اصلی صدور مد دنیا بود و هست سفر کرد و در آنجا در خیاطی مهارت زیادی کسب کرد و همچنین تحت تعلیم “پیر بالمن” یکی از طراحان معروف آن زمان رموز خیاطی مدرن و بوتیک داری را فرا گرفت.

زینت جهانشاه در سال ۱۳۲۱ به همراه همسرش به ایران بازگشت. او در بدو ورود به ایران، اقدام به افتتاح یک لباس فروشی و خیاط خانه در خیابان امیریه شهر تهران کرد
از آنجا که زینت جهانشاه اولین طراح زن ایرانی بود، خیاط خانه او بسیار مورد استقبال خانم های آن زمان قرار گرفت.

تاریخچه مد در ایران

تاریخچه مد در ایران – دهه ۶۰
بعد از انقلاب ۱۳۵۷ و کاهش فراگیری مد و فرهنگ غربی در جامعه، فرهنگ پوشش ایرانیان نیز دچار تحول شد. میل به ساده‌زیستی، دوری از مد و جنگ ایران و عراق ، باعث شدند مد در دهه ۶۰ شمسی به حاشیه برود، لباس زنان در این سالها به مانتو و چادر و لباس مردان به شلوارهای پارچه‌ای گشاد و پیراهن‌های ساده تغییر یافت. لباس رسمی و اداری در این سال‌ها هم کت و شلوار بدون کراوات بود.

تاریخچه مد در ایران – دهه ۷۰
با پایان جنگ و آغاز دوره تاثیر همه جانبه رسانه‌هایی چون ویدئو و ماهواره، دوباره موج مدگرایی در جامعه آغاز شد. کاهش سختگیری‌ها و افزایش واردات البسه خارجی هم در تشدید این فضا موثر بود. دهه ۷۰ کم‌کم شلوارهای پارچه‌ای جای خود را به جین‌های تنگ داد و پیراهن‌های معمولی مردانه به تی‌شرت تبدیل شدند. مدل‌های مختلف روسری و مانتو و تنوع در این حوزه، تحولی بزرگ در پوشش خانم های ایرانی در دهه ۷۰ بود. با فرا گیر شدن این نوع مد، لباس های محلی ایران نیز در شهرها و روستاها جای خود را به این گونه لباسها داد.
برای مثال می‌توان به مدل مانتوی خفاشی اشاره کرد

تاریخچه مد در ایران – دهه ۸۰
در دهه ۸۰ به علت استفاده از اینترنت در خانه‌های مردم، سرعت تحول مد بسیار بالا رفت، مانتو فروشی‌ها آنقدر زیاد و متنوع شدند که قیمت مانتوها کمتر با افزایش روبه‌رو می‌شد و جزو متنوع‌ترین و ارزان‌ترین تن‌پوش‌های دهه ۸۰ بودند.

تاریخچه مد در ایران – دهه ۹۰
در اواخر دههٔ هشتاد آشفتگی بازار پوشاک دولت مردان ایرانی را متوجه کرد که تا کنون از این عرصه وسیع رقابتی، غفلت کرده‌اند و آنان را وادار کرد تا به طراحی لباس به عنوان یک ابزار فرهنگی توجه کنند. به همین جهت ساماندهی مد و لباس به وزارت ارشاد واگذار شد. این وزارت خانه با برگزاری مسابقهٔ طراحی مد و لباس فجر هنرمندان را به رقابت کشاند و برای اولین بار در ایران طراحی مد و لباس به عنوان یک هنر در کنار هنرهای دیگر مطرح شد. اولین مؤسسه پژوهشی ثبت شده در زمینهٔ پوشاک ایرانی،مانا هنر ایرانیان نام دارد.

منبع:/lunato.net

مد روز در دنیا از ابتدا تا امروز
مد روز و تعیین آن در هر زمان شاید تاریخچه‌ای به درازای دوخته شدن اولین لباس‌ها داشته باشد. از زمانی که اولین کتب تاریخ نوشته و پوشش مردم آن دوره شرح داده شده یا تصاویر موجود در بناهای تاریخی، گویای این است که هر دوره از تاریخ مردم از آداب و طراحی مختص به آن دوره در پوشاک پیروی می‌کردند و پوشاک و ظاهر آنقدری دغدغه بوده که به آن اشاره شده است. این موجود اجتماعی از زمان پیدایش پوشاک، به زیبایی و در عین حال بروز بودن اهمیت می‌داده و اهمیت این موضوع با گذشت زمان حتی بیشتر شده طوری که بیش از یک قرن است که طراحی مد یکی از مشاغل شیک و پردرآمد بوده. از اوایل قرن نوزدهم، صنعت در کنار مدرنیته به پیشرفت مد کمک کرده و شرکت‌ها و خانه‌های مد که توسط طراح‌ها اداره می‌شد از آن زمان فعالیت خود را آغاز کردند.

مد روز و نگاهی به پیدایش آن
یکی از اولین چهره‌های دنیای مد، چارلز فردریک ورث انگلیسی است که او را پدر اوت کوتور (Haute Couture) می‌دانند و اولین طراحی است که اسم خود را به لباس‌هایی که می‌دوخت برچسب می‌کرد. البته مد روز و پیروی از آن مختص به طبقه‌ی خاصی نبوده، ولی بدیهی است که با وجود جنبه‌ی تجملی مد، افراد طبقه‌ی اشراف بیش از مردم عادی و قشر ضعیف جامعه توانایی پیروی از مد روز را داشته‌اند. برای مثال رز برتن (Rose Bertin) به عنوان اولین طراح سرشناس مد و پیشگام در آوردن اوت کوتور به فرانسه، خیاط و طراح لباس خصوصی ماری آنتوانت، ملکه‌ی فرانسه در اواخر قرن هجدهم بوده است.
اگر چه همانطور که گفتیم تاریخچه‌ی مد در دنیا به خیلی پیش‌تر باز می‌گردد، اما در این مقاله نگاه کوتاهی به صنعت مد غرب در قرن بیستم می‌اندازیم.

1900-1910:
در آغاز قرن بیستم پاریس و لندن پرچم‌دار مد در دنیا بودند. نمایندگان فروشگاه‌های بزرگ از سراسر دنیا به پاریس می‌آمدند و لباس‌هایی خریداری کرده و طرح آن را کپی می‌کردند. در این دوران بود که مجله‌های مد شروع به چاپ عکس کردند. طراحی لباس زنان تغییر بزرگی کرده بود طوری که به تنهایی از عهده‌ی پوشیدن لباس خود برآیند. این موضوع به دلیل صنعتی شدن زندگی زنان بود و زن مدرن در عین شیک بودن باید به تنهایی می‌توانست خود را مدیریت کند. مهم‌ترین بخش لباس زنان، پیراهن‌های زیبا بود که با کلاه‌هایی که درست بالای سر قرار می‌گرفت ست می‌شدند. هم‌چنین استفاده از چترهای آفتابی به ویژه در تابستان، در این دوره متداول بود.

1910-1920:
در این دهه گرایش مد روز کمی به سمت سادگی و انعطاف‌پذیری رفته بود. کم‌کم حالت پفی تصنعی پیراهن‌های زنان نسبت به قبل کم‌تر شده و حالت راحت‌تری به خود گرفته بودند. اولین طراحان مد پاریس به ترویج مد پرداخته و اشتیاق به مدهای شرقی در غرب آغاز شد. یکی از اولین طراحانی که این مد را به دنیای مد وارد کرد، پول پواره (Paul Poiret) بود. مشتریان پواره ناگهان به شلوارهای گشاد و رنگ‌های تند و زنده و حتی کیمونوهای غریب روی آوردند و کلاه‌های مجلل و بزرگ جای خود را به کلاه‌ها ساده و سربند و دستمال سر داد. پیراهن‌های بلند و عبایی معرف تمایل مد به سمت تجمل کمتر بود.

1920-1930:
اغلب دوره‌ی بین دو جنگ جهانی را عصر طلایی مد فرانسوی می‌نامند، چرا که تغییرات و اصلاحات عمده‌ای در این دوره اتفاق افتاد. ماشین‌ها جایگزین کالسکه‌ها شدند و شاهزاده‌ها دیگر تاج‌ بر سر نداشتند. اوت کوتور مشتریان تازه‌ای پیدا کرده بود: بازیگران سینما و زنان و دختران سرمایه‌داران. درست بعد از جنگ جهانی اول در دنیای مد تغییرات اساسی صورت گرفت. موهای بلند و طبقه طبقه جای خود را به موی خیلی کوتاه داد و پیراهن‌های بلند به پیش‌بندهای بالای زانو. لباس‌های تنگ و شکم‌بندها ممنوع شد و زن‌ها ظاهری به راحتی مردان پیدا کردند. با ین که در ابتدا سازگاری با این مد برای خیلی از طراحان دشوار بود اما تا اواسط این دهه تقریبا همه با این مد سازگار شدند. تاثیرگذارترین شخصیت این دوره را باید کوکو شانل (Coco Chanel) دانست. خیلی‌ها براین باورند که ایده‌ی موی کوتاه، پیراهن مشکی کوتاه و استفاده از پارچه‌های کشباف در انواع مدل لباس زنانه و ترند کردن اندام باریک برای زنان را شانل به مد روز آن زمان وارد کرده است.

1930-1940:
آغاز این دهه ، مد در دنیا همزمان با اثرات رکود بزرگ بود و به این دلیل بسیاری از طراحان دریافتند که روزهای بحران، زمان مناسبی برای ماجراجویی نیست. بنابراین جهت مد برخلاف بی‌پروایی و جسارت دهه‌ی پیش، به سمت سبکی زنانه‌تر و رومانتیک‌تر تمایل پیدا کرد. قد دامن زنانه تقریبا تا اندازه‌ی قوزک پا بلند شد، قد موها کمی معقول‌تر شد و برخلاف دهد‌ی 1920، دیگر اندام‌های باریک آنقدر ستوده نمی‌شد. مفهوم امروزه‌ی لباس ورزشی و یا کفش کتانی و اسپرت، اولین بار در این دهه به عنوان مدی برای فعالیت‌های بیرون از خانه پدید آمد.

1940-1950:

در طول جنگ جهانی دوم و اشغال پاریس، خیلی از مراکز طراحی مد بسته شدند. به دلیل محدودیت‌ِ مواد خام در دوره جنگ، پارچه‌های دست‌بافت تولید شد و محبوبیت یافت. جنگ نه تنها بر انتخاب پارچه‌ها تاثیرگذارد که بر سبک و طرح‌ لباس زنانه و مردانه نیز مؤثر بود. رژیم جدید فرانسه که پس از شکست خوردن از آلمان شکل گرفته بود، بر خلاف ایده‌ی زن آزاد و شیک‌پوش پاریسی، زنی قوی و مردانه می‌خواست. بعد از سال 1940، حداکثر پارچه‌ای که برای یک مدل کت مردانه استفاده می‌شد باید 4 متر و برای یک بلوز یک متر بود. اما اوت کوتور هم‌چنان پرچم خود را بر فراز نگه داشته بود. موهای تاب‌دار در این دهه استاندارد بود و زنان ظاهر بی‌رنگ خود را با پوشیدن کلاه‌ آراسته می‌کردند.

1950-1960:
جوامعی که در دهه‌های 1920و 1930 به پیشرفت و ترقی ایمان داشتند، حالا بیش از پیش محتاط بودند. علی‌رغم این که زنان حق رای، کار و رانندگی داشتند، انتخاب کرده بودند لباس‌هایشان از اجناس تجملی درست شده باشد. یقه‌ی لباس‌ها بازتر و کمرها تنگ‌تر شد. مد مردان هم که از سال 1920 تا آن موقع تغییر فاحشی نکرده بود، در نیمه‌ی دوم دهه‌ی 1950 به راحت‌تر شدن متمایل شد و در پی آن اورکت‌هایی که تا پایین زانو بود، کوتاه‌تر شدند. طراحان مد هالیوود با حساسیت و سلیقه، بازیگرانی چون مریلین مونرو وگریس کلی را در این دهه به آیکن‌های دنیای مد تبدیل کرده بودند.

1960-1970:
تا دهه‌ی 1960 پاریس در سراسر دنیا، مرکز مد تلقی می‌شد. اما در سال‌های 1960 تا 1969 اساس مد دستخوش تغییر بنیادی شد. گرایش غالبی و مد واحدی وجود نداشت و احتمالات بسیاری زمینه‌ی ایجاد هر گرایشی را ممکن می‌کرد. حتی پیدایش خرده فرهنگ از قشر نوجوانان تاثیر خود را روی مد می‌گذاشت. بعد از 30 سال رعایت جوانب احتیاط در پوشش، دهه‌ی 1960، با عقب‌گردی به قبل، ظاهر کودکانه و رنگارنگ، موی کوتاه و انواع لباس زنانه بی‌پروا باب شدند. اوایل دهه اندازه‌ی دامن‌ها تا روی زانو بود و اما رفته رفته تا اواسط دهه، این اندازه کوتاه و کوتاه‌تر از همیشه شد. پیر کاردین (Pierre Cardin) که به برش‌های ماهرانه‌اش معروف است از طراحان این دوره بود.

1970-1980:
این دهه با نام مستعار “من” (Me) شناخته شده است.”خودت را خوشنود کن” عبارت دهه‌ی 1970 بود. بعضی آن را به عنوان پایان خوش سلیقگی می‌دانند. اوایل این دهه ظاهر هیپی باب بود. شلوارهای پاچه گشاد برای مردان و زنان تونیک‌های گل‌دار و تقریبا بسیاری از پوشاک برای هر مردان و زنان مشابه بودند. جنبش حقوق شهروندی سیاه‌پوستان مد روز را تحت تاثیر قرار داده و از مدل مو گرفته تا فرهنگ آفریقایی متداول شد. هم‌چنین سبک پانک که از لندن سرچشمه گرفته بود، سهم خود را از بازار مد حفظ کرده بود.

1980-1990:

در این دوره صنعت مد به اوج رونق و شکوفایی رسیده بود. تلویزیون با این صنعت رابطه‌ی تنگاتنگ داشت و به طور مداوم نمایش‌های مد از این رسانه پخش می‌شد. تا سال 1982 هیچ ردپایی از مد روز دهه‌ی 70 نمانده بود. مدل موی شاه‌ماهی مدل استاندارد مردان بود و مدل موی بلند و مجعد برای زنان. لباس سرهمی برای زنان و حتی مردان محبوب شد. ورزش‌های ایروبیک رواج داشت و به همین دلیل شلوارهای استرچ (اسپندکس) و هدبندهای پهن به ظاهر متداول اضافه شد.

1990-2000:
اواخر قرن بیستم، مد در دنیا غرب تقریبا سراسر دنیا را در برگرفته بود و همه جای دنیا یکسان لباس می‌پوشیدند. در این دهه ی مد در دنیا ترس از کم پوشیدن جای خود را به ترس از زیاد پوشیدن داد. علیرغم تلاش‌هایی که طراحان مد در این دوره انجام دادند، ساده‌پوشی مد بود. فشار اقتصادی در این دهه تاثیر مخربی بر صنعت این دوره گذاشت. چهره‌های بدون آرایش، لباس‌های آماده برای پوشیدن مثل جین، مورد علاقه‌ی زنان راحت‌طلب این دوره قرار گرفت. سبک Retro که از دهه‌های 1960 و 1970 الهام می‌گرفت، زمان زیادی در این دهه را تحت تاثیر خود داشت. برندهای سرشناسی مثل گوچی و تام فورد در این دوره متولد شدند.

2000-2010:
قرن 21 تقریبا مد در دنیای به بلوغ رسید. اوایل دهه با حفظ کم‌پوشی از دهه‌ی پیش، ظاهر زنان، زنانگی بیشتر پیدا کرد و پوشش و آراستگی مردان هم بیش از پیش اهمیت پیدا کرد. با وجود این که لباس‌ها تنگ‌تر و موها بلندتر شدند اما هیچ مد واحدی وجود نداشت و پای هنر به دنیای مد باز شده بود. پیراهن‌های زنانه بیش از دو دهه‌ی پیش در نمایش‌های مد دیده می‌شد و قسمت‌های بیشتری از بدن بدون پوشش بود. بار دیگر سبک پوشش مردان و زنان تا حد زیادی از هم متمایز بود.با مروری کوتاه بر تاریخ مد در قرن بیستم دیدیم که اتفاقاتی که در دنیا رخ می‌دهد، تاثیر مستقیم بر دنیای مد و پوشش متداول هر دوره دارند. بروز بودن جدا از احساس خوشایند شیک‌پوشی، یک جور هماهنگی و همرنگی با دنیا و آدم‌هایی که با آن‌ها در یک دوره‌ی زمانی زمین را سهیم هستید به شما می‌دهد. انسان به عنوان یک موجود اجتماعی تا حدود از این همرنگی احساس امنیت اجتماعی و دوری از انزوا می‌کند. انتطار داریم که هنر و تکنولوژی دست به دست هم دنیای مد را روز به روز زیباتر و راحت‌تر کنند.

ا

منبع:digistyle.com

امروزه پارچه‌ها با توجه به پیشرفت تکنولوژی، دارای انواع بسیاری هستند. شناخت انواع گوناگون پارچه از نظر جنس و طرح­‌های آن، از مهم‌­ترین لازمه‌های طراحی و تولید لباس است. طراحان و تولیدکنندگان پوشاک باید به خوبی پارچه­‌های گوناگون را بشناسند تا بتوانند نسبت به محصولی که خلق می­‌کنند، پارچه­‌ی مناسب را انتخاب کنند. در این مطلب به معرفی انواعی از پارچه‌ها می‌پردازیم.

منشا انواع پارچه‌ ها
پارچه­‌ها با توجه به منشا آن­‌ها به چهار دسته تقسیم می­‌شوند:

پارچه­‌هایی که منشا گیاهی دارند؛ مانند کتان، پنبه، کنف و غیره؛
پارچه­‌هایی که سرچشمه­‌ی حیوانی دارند؛ مانند ابریشم، پشم، خز طبیعی و غیره؛
پارچه­‌هایی با سرچشمه­‌ی معدنی؛ مانند آزبست ( پنبه­‌ی نسوز) و پارچه­‌های شیشه­‌ای؛
پارچه­‌هایی که از سنتزهای شیمیایی به دست می­‌آیند؛ مانند نایلون، داکرون و ترگال.
پارچه­‌های الیاف طبیعی
این پارچه­‌ها از الیاف گیاهی به وجود می­‌آیند که شامل موارد زیر می­‌شوند:

الیاف میوه­‌ای – دانه­‌ای مانند پنبه؛
الیاف ساقه­‌ای مانند کتان و کنف؛
الیاف برگی مانند سیسال؛
پارچه­‌های نخی – پنبه‌­ای.
پارچه­‌های نخ و پنبه بسیار پرطرفدار و پرکاربرد هستند. این پارچه­‌ها به پوست آسیب نمی­‌رسانند و حساسیت ایجاد نمی­‌کنند. این پارچه­‌ها باعث جریان هوا و تنفس بدن می­‌شوند، به همین دلیل در هوای گرم، خنک هستند. البته لباس­‌هایی با الیاف پنبه­‌ای ضخیم­‌تر و گرم‌­تر هستند و در سرما بدن را گرم می­‌کنند. به دلیل این که این پارچه­‌ها پس از شستن آب می‌­روند، باید پیش از برش در آب انداخته شوند. همچنین نسبت به مرغوبیت جنس رنگ پس می­‌دهند. در صنعت به طور معمول الیاف پنبه را در محلول اکسیدان می­‌گذارند تا سفید شود. هر چه بیش­‌تر در این محلول بمانند، سفیدتر و البته کم دوام‌تر می­‌شوند. الیاف نخی در برابر چروک شدن بسیار حساس هستند. بهتر است این پارچه­‌ها برای لباس‌­های راحتی، منزل و لباس نوزاد به کار روند. این پارچه­‌ها بید نمی­‌زنند، ولی اگر در جای مرطوب و تاریک باشند، کپک خواهند زد.

در ادامه به معرفی برخی از انواع پارچه ­های نخی پرداخته می­‌شود.

چیت
چیتاین نوع پارچه،­ بسیار سبک با تراکم کم تار و پود و در دو نوع ساده و طرح­‌دار موجود، و برای لباس راحتی مردانه و زنانه، بسیار مناسب است.

متقال
متقالاین نوع پارچه به نسبت ضخیم و تراکم نخ­‌های تار و پود آن زیاد است. رنگ­‌پذیری خوبی ندارد و در رنگ­‌های سفید و شیری موجود است. این نوع پارچه برای تن­پوش مناسب نیست و بیش‌تر برای روبالشی و ملحفه و غیره استفاده می­‌شود. کاربرد رایج دیگر این پارچه برای « پاترون » است.

چلوار
چلواراین نوع پارچه، سبک، خنک، به طور معمول به شکل طرح­‌دار و گل­‌دار و برای تهیه لباس مناسب است. از آن پیراهن، زیرجامه، ملحفه و روبالشی تهیه می­‌کنند. چلوارهای سفید و روشن به دلیل تراکم تار و پود بیش‌­تر، کم­تر برای دوخت لباس استفاده می­‌شوند.

کرباس
کرباسپارچه­‌ای ضخیم و آهاردار با تراکم تار و پود کم است. به دلیل ضخامت زیاد نخ­‌های تار و پود، مناسب لباس نیست و به طور معمول به عنوان لایی کت، پارچه­‌های شماره­‌دوزی، کاموادوزی و از این دست به کار می­‌رود.

کتان
کتانالیاف این پارچه، خشک و خشن هستند و زود چروک می‌­شوند. این پارچه­‌ جزو خنک­‌ترین پارچه­‌ها و در هوای گرم بسیار مناسب هستند. به همین دلیل چروک شدن آن­‌ها اهمیت زیادی ندارد. این پارچه را باید پیش از دوخت شست‌وشو داد. پارچه­‌هایی که صددرصد کتان باشند، رنگ­‌پذیری خوبی ندارند. کتان­‌های رنگی در هنگام شست و شو رنگ می­‌دهند، مگر این­‌که پارچه­‌ی کتان در ترکیب با مواد شیمیایی باشد. کتان، ضخامت­‌های گوناگون دارد؛ پارچه­‌ی برزنتی از نوع ضخیم آن است.

مخمل
مخملجنس این پارچه یا نخی یا ابریشمی است.

مخمل نخی راه راه
مخمل راه راهپارچه­‌ای مقاوم است که مدت زمانی طولانی دوام می­‌آورد. داخل آن بسیار ساده و مثل بافت است. این نوع پارچه می­‌تواند از انواع پارچه مانند پنبه به دست آید.

ململململ نوعی پارچه­‌ی نخی لطیف، نازک و سفید است.

کریشه
کریشهپارچه­‌ی سبک نخی که دارای گل­‌های برجسته است.

آغبانو
آغبانو پارچه­‌ای نازک و پنبه­‌ای است که بیش‌­تر برای چارقد و چادر مصرف می­‌شود.

دبیت
دبیت پارچه‌ای نخی است که بیش­‌تر آستر لباس و رویه‌ی لحاف می‌شود.

پارچه­‌های الیاف حیوانی
در این نوع پارچه­ از مو، کرک و پشم حیوانات استفاده می­‌شود. برخی از این نوع پارچه‌­ مانند پارچه­‌ی ابریشم از تارهای کرم ابریشم ساخته می­‌شوند.

پشم
wool

بسته به نوع حیوانی که پشم از آن گرفته می­‌شود، کیفیت لیف­‌های پارچه متفاوت است. به عنوان مثال پارچه­‌ی پشمی کشمیر که از نوعی بز گرفته می­‌شود، از مرغوب­‌ترین پشم­‌ها است که بسیار سبک، ظریف، گرم و لطیف است. پشم­‌های گاوی ضخامت و خشنی بیش­‌تری دارند. پارچه‌­های پشمی بیش‌­تر از هر پارچه­‌ای رطوبت را جذب و حرارت را دفع می­‌کنند؛ در نتیجه لباس‌­های پشمی رطوبت هوا را می­‌گیرند و بدن را گرم نگه می­‌دارند. پارچه­‌های پشم برای تهیه­‌ی انواع لباس­‌های گرم و لباس­‌هایی که رسمی بودن آن‌ها مهم است، به کار می‌روند. بهتر است برای تهیه­‌ی لباس‌­های پشمی از پارچه­‌ی آستری استفاده کرد تا پارچه به طور مستقیم با سطح پوست تماس پیدا نکند.

ماده­‌ی شیمیایی ویسکوز در ترکیب پارچه­‌ی پشمی به کار می­‌رود و مقاومت آن را بیش­‌تر می­‌کند. پارچه­‌های پشم ویسکوز که درصد پشم بیش­‌تری دارند، مرغو‌ب­‌تر، گران­‌تر و بهترین پارچه­‌های مناسب برای کت و شلوارهای مردانه هستند و ظاهر و دوام بسیار خوبی دارند.

ماهوت

پارچه­‌ای ضخیم، تمام پشم، نرم، کمی براق، با سطح پرزدار است.

برک
برکنوعی پارچه­‌ی ضخیم که بیش­تر در بشرویه و با کرک بز یا شتر بافته می­‌شود و از آن عمدتاً برای کت مردانه استفاده می­‌کنند. برک به طور معمول در رنگ­‌های قهوه­‌ای، سیاه، سفید، شیری، شکری و خاکستری تولید می­‌شود.

ابریشم
purple satin

از مرغوب‌­ترین پارچه‌­ها است که در تهیه­‌ی لباس­ رسمی و مجلسی کاربرد زیادی دارد. پارچه­‌ی ابریشم طبیعی به نگهداری زیادی نیاز دارد. نباید آن را با آب شست‌وشو داد و با حرارت اتو کرد. بهتر است با بخار شست و شو و خشک شود. ابریشم رنگ­‌پذیری بسیار خوب و طیف رنگی گسترده­‌ای دارد. ابریشم مصنوعی ترکیبی از ابریشم با مواد دیگر است و شباهت زیادی به ابریشم طبیعی دارد. پارچه­‌های صددرصد ابریشم بسیار گران هستند و دوام کم­تری نسبت به ابریشم مصنوعی دارند. به همین دلیل انواع دیگری از ابریشم­‌های ترکیبی مانند تافته­‌ی ابریشم، ساتن ابریشم و غیره ساخته شدند که بسیار پرطرفدار هستند.

کرپدوشین (کربدوشین)

پارچه‌­ای از خانواده­‌ی کرپ است که از ابریشم خام بافته می­‌شود.

پارچه­‌های مصنوعی
الیاف این پارچه­‌ها ساخته‌­ی انسان هستند و بسته به ماده­‌ی اولیه­‌ی آن­‌ها، کاربردهای متفاوتی دارند. ویژگی­‌های این پارچه­‎ها شامل: مقاومت و استحکام زیاد، سبکی، کم حجم بودن، آب نرفتن و ثابت بودن ابعاد و نپوسیدن و ساییده نشدن است.

ریون
ریوناز پرکاربردترین پارچه­‌های لباس زنانه است که برای لباس­‌های مهمانی به کار می­‌رود.

داکرون
داکرونبه دلیل تنوع رنگ و استحکام بسیار محبوب است.

آکلیریک
آکرلیکفیبر آن ساخته‌ی بشر و حاصل ترکیب پترولیم و گاز طبیعی است.

الیاف معدنی
برخی از الیاف مانند نخ­‌های طلا و نقره، معدنی هستند و در دوخت‌­های سنتی ایرانی مانند رودوزی گلابتون به کار می­‌روند.

پنبه­‌ی نسوز
پنبه نسوزنوعی از الیاف معدنی عایق حرارت و برق است که برای لباس آتش­نشانی و لباس کار برق­کاران استفاده می‌­شود.

مهم‌ترین پارچه‌های دستباف ایرانی
دارایی ـ ایکات
ایکات
روشی کهن در بافت پارچه‌های منقش با رنگ‍‎­ناپذیر کردن نخ‌ها پیش از بافتن آن­‌ها است تا به موازاتی که کار بافتن پیش می‌رود، نقش نیز نمودار شود. در حال حاضر این پارچه را تنها می‌توان در کارگاه‌های محدودی در شهر یزد مشاهده کرد. تا چند سال قبل، ایکات با ابریشم طبیعی تولید می‌شد، اما اکنون از نخ ویسکوز برای تار و از ابریشم مصنوعی یا ویسکوزرایون فیلامنت برای پود استفاده می‌شود. با روش ایکات، انواع پارچه­‌ی رولحافی، بقچه، سوزنی و رومیزی تولید می‌شود.

چوقا
چوقا یا چقا یا چوغا به عبای دهقانی و عشایری معروف است. در واقع کت دراز و بی‌­آستینی است که مردان عشایر و روستایی به صورت عبا روی لباس­‌های دیگر خود می­‌پوشند. تولیدکنندگان این پارچه، اکثراً زنان روستایی هستند. چوقا معمولا دارای دو رنگ سیاه و سفید ( یا سرمه­‌ای و سفید ) است. مواداولیه­‌ی چوقا را نخ پشمی و نخ پنبه­‌ای تشکیل می­‌دهد.

مخمل کاشان
زربفت‌ یزد
زربفت

زربفت‌هایی که به دست زنان زردشتی یزد بافته می‌شد.

پارچه‌ی زری­‌دوزی اصفهان
زری دوزی
عبای لار
نوعی از پارچه‌­های دستباف ایرانی، در دو نوع تابستانی و زمستانی است. نوع تابستانی با تار و پود نخ پنبه­‌ای به رنگ مشکی یا قهوه‌­ای و عبای زمستانی که محمدیه‌­ی نایین مهم‌ترین مرکز بافت آن است، با استفاده از کرک شتر تولید می­‌شود.

منبع:rochi.ir